\n\nΈνας αθλητής που είναι καταξιωμένος συνήθως μένει στις συνειδήσεις του φίλαθλου κόσμου ως "άφθαρτος" και "άνθρωπος-μηχανή".Με αυτό εννοούμε ότι η καταξίωση πολλών αθλητών που έγραψαν ιστορία ίσως να έκανε πολύ κόσμο να ξεχάσει τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπισαν στην ζωή τους και τα οποία πολλές φορές χαρακτηρίζονται ως το "τίμημα της δόξας".\n\nΈνα τέτοιο
Ένας σφοδρός έρωτας κρύβεται πίσω από την ιστορία του Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη. Ο 23χρονος νερουλάς από το Μαρούσι αποφάσισε να λάβει μέρος στο μαραθώνιο των Ολυμπιακών αγώνων του 1896 για τα μάτια μιας γυναίκας.\n\n Σπύρος Λούης, 1896. \n\nΗ ωραία Ελένη του (Ελένη Κόντου) ήταν η ψυχοκόρη της μαμής του Αμαρουσίου. Η θετή της μητέρα Ασπασία
Ο Μαραθώνιος αποτελεί ένα άθλημα ''ειδικών'' συνθηκών.Μπορεί η αντοχή να είναι το κυριότερο στοιχείο για να μπορέσει κάποιος να τερματίσει,ωστόσο πολλές φορές χρειάζεται να επιστρατευτούν και τα τελευταία ψυχικά αποθέματα που έχουν απομείνει,προκειμένου να νικηθούν η κούραση και οι οποιεσδήποτε αντίξοες συνθήκες. Είναι οι περιπτώσεις που η εικόνα ''μιλάει'' από μόνη της και μας θυμίζει
\n\nΌταν μιλάμε για ελληνορωμαϊκή πάλη εννοούμε ένα σπορ που στηρίζεται κυρίως στην δύναμη και μετά στην τακτική και την αντοχή. Το μυαλό μας πάει σε θηριώδεις αθλητές με τρομακτική, για τα δεδομένα ενός μέσου ανθρώπου, όψη. Υπάρχουν όμως φορές που το "μέσα" ενός ανθρώπου είναι τελείως διαφορετικό από την εικόνα του. Και ειδικά όταν πρόκειται
Το 1972 ο τελικός του μπάσκετ των Ολυμπιακών αγώνων του Μονάχου βρήκε αντιμέτωπες τα 2 μπασκετικά ''μεγαθήρια'' της εποχής, ΕΣΣΔ-ΗΠΑ. Οι τελευταίοι, έως τότε, δεν είχαν χάσει κανένα ματς στους Ολυμπιακούς Αγώνες,έχοντας 7 σερί χρυσά αλλά και γενικότερα 62 σερί νίκες...\n\nΣ'εκείνο τον τελικό, η Σοβιετική Ένωση ήταν μπροστά σχεδόν σε όλη την διάρκεια του αγώνα
Πριν 22 χρόνια ,στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, έμελλε να μάθουμε για πρώτη φορά τον όρο ''ομάδα-όνειρο''(Dream Team) και να τον καταλάβουμε και στην πράξη. Συγκεκριμένα, το NBA, μετά από κάποιες αποτυχίες των ΗΠΑ (Ολυμπιακοί Σεούλ 1988, Παγκόσμιο 1990) αποφάσισε μια και καλή η ομάδα να αποτελείται από επαγγελματίες και όχι από κολλεγιόπαιδα. Έτσι μάζεψε