Ρόκι Μαρτσιάνο.Δεν κατάφερε να τον νικήσει κανείς!

\n \nΣτο λαμπερό και παράλληλα δύσκολο σύμπαν της επαγγελματικής πυγμαχίας κάποια ονόματα έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους. Μοχάμεντ Άλι και Μάικ Τάισον αναμφισβήτητα καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο υστεροφημίας και δικαίως αφού υπήρξαν αθλητές τεραστίου διαμετρήματος. Υπάρχει όμως κι ένα όνομα που μάλλον δεν έχει γίνει όσο γνωστό όσο θα έπρεπε.\n\nΟ Ρόκι Μαρτσιάνο (Rocky Marciano) (1 Σεπτεμβρίου 1923 – 31 Αυγούστου 1969), του οποίο το κανονικό όνομα ήταν Rocco Francis Marchegiano, γεννήθηκε στην πολιτεία της Μασαχουσέτης και ήταν ο πρωταθλητής Βαρέων Βαρών στην πυγμαχία από το 1952 μέχρι το 1956. Ο Μαρτσιάνο, με τα 43/49 νοκ άουτ στην καριέρα του (αξίας περίπου 87,8%), ήταν ο μόνος πρωταθλητής των βαρέων βαρών στην ιστορία της πυγμαχίας που αποσύρθηκε έχοντας νικήσει σε κάθε αγώνα στην επαγγελματική του καριέρα. Για αυτό και αποκαλούνταν συχνά ως “Ο Βράχος του Μπρόκτον” κατά την διάρκεια της καριέρας του.\n\n

Τα παιδικά χρόνια

\n

«Μέσα στο ρινγκ βλέπω την πείνα και τη φτώχεια των παιδικών μου χρόνων».

\nΛόγια που ανήκουν στον Ρόκι Μαρτσιάνο, τον θρυλικό πυγμάχο που φλέρταρε με τον θάνατο, σχεδόν, από την ημέρα που γεννήθηκε. Στον πυγμάχο που όλοι οι άνθρωποι του χώρου στοιχημάτιζαν ότι δεν θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην πυγμαχία. Λογάριαζαν όμως χωρίς να υπολογίσουν το ιταλικό πάθος του νεαρού. Ο Ρόκι Μαρτσιάνο τον μοναδικό αντίπαλο που φοβόταν ήταν η φτώχεια της οικογένειάς του.\n\n

\n\nΟ «βράχος του Μπρόκτον» γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη από Ιταλούς γονείς. Ήταν ένα εύσωμο αγόρι. Μόλις 18 μηνών αρρώστησε από πνευμονία και, ακόμα και οι γιατροί, πίστεψαν ότι δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει. Ήταν η πρώτη μάχη που κέρδισε ο Ρόκο Μαρκετζιάνο, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα.\n\nΌπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς του αλλά και της κοινωνικής του τάξης, πέρασε τα παιδικά του χρόνια παίζοντας στους δρόμους, έτρωγε μεγάλες ποσότητες από τα ζυμαρικά της μαμάς του και ονειρευόταν να γίνει ένα αστέρι στο μπέιζμπολ ή έστω στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Εγκατέλειψε νωρίς το σχολείο και μαζί με τους φίλους του κρέμασαν μία παλιά τσάντα ταχυδρόμου σε ένα δέντρο και όταν δεν κυνηγούσαν μπάλες τη χτυπούσαν με τις ώρες προκειμένου να αποκτήσουν γυμνασμένο σώμα.\n\n\n\nΣτις συμπλοκές της γειτονιάς δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει τις γροθιές του και, παρόλο που ήταν μόλις 14 ετών, η φήμη του ως δυνατού κάλυψε τις προσπάθειές του για ανάδειξη στο μπέιζμπολ.\n\nΓια να συνεισφέρει στο ταμείο της οικογένειάς του αποφάσισε, όπως οι περισσότεροι από τους μετανάστες στο Μπρόκτον, να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο κατασκευής παπουτσιών αλλά ο πατέρας του, που εργαζόταν σε αυτόν τον τομέα, είχε διαφορετική άποψη. Προσπάθησε να πάρει δίπλωμα οδήγησης φορτηγού αυτοκινήτου όμως απέτυχε δύο φορές στις εξετάσεις. Επιασε δουλειά σε εταιρεία διανομής πάγου και κάρβουνου. Για 10 δολάρια την εβδομάδα, οι πνεύμονες του γέμιζαν άνθρακα και γρήγορα εγκατέλειψε την εργασία. Κάποια στιγμή, στην έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πατέρας του τού επέτρεψε να εργαστεί στην κατασκευή υποδημάτων. Τα οικονομικά του βελτιώθηκαν.\n

«Μου άρεσε να σφυρίζω στα όμορφα κορίτσια που περνούσαν έξω από το εργοστάσιο, όπως έκαναν και οι μεγαλύτεροι εργάτες»

\nέχει εξομολογηθεί σε μία συνέντευξή του.\n\nΗ ευτυχισμένη περίοδος στο εργοστάσιο δεν κράτησε πολύ. Γρήγορα κατάλαβε ότι ήταν αλλεργικός στη σκόνη και πάθαινε ναυτίες από τη μυρωδιά του δέρματος. Σε αυτά προστέθηκε και η κλειστοφοβία. Ετσι, μία ημέρα γεμάτος από απελπισία αλλά και φόβο για το μέλλον του, ο νεαρός παραιτήθηκε.\n \n \n \n

Η είσοδος στο χώρο της πυγμαχίας

\nΤο μποξ δεν το είχε σκεφτεί ποτέ μέχρι που όταν κατετάγη στο στρατό κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είπε να δοκιμάσει για να αποφύγει τα…μαγειρεία. Το πλούσιο ταλέντο του αμέσως φάνηκε. Με το τέλος του πολέμου και μια αποτυχημένη προσπάθεια να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπέιζμπολ από το 1949 αφιερώθηκε αποκλειστικά στην πυγμαχία.\n\n\nΟ πρώτος αγώνας του Μαρτσιάνο δεν κύλησε όπως ο ίδιος θα ήθελε. Δύο υπέρβαροι πυγμάχοι βρέθηκαν επάνω στο ρινγκ. Η διαφορά ήταν μία, αλλά βασική: ο ένας από τους δύο είχε καλή φυσική κατάσταση. Ο Ρόκι κάπνιζε τουλάχιστον δύο πακέτα τσιγάρα την ημέρα και έτρωγε… κιλά από τα ζυμαρικά της μαμάς του. Στον τρίτο γύρο εξαντλήθηκε. Όταν κατάλαβε ότι θα χάσει θυμήθηκε πώς πάλευε στους δρόμους και χτύπησε με το γόνατο τον Χένρι Λέστερ στα γεννητικά όργανα. Ο διαιτητής τον απέβαλε, ο κόσμος τον έβρισε, αλλά οι φίλοι του εντυπωσιάστηκαν και τον ενθάρρυναν να συνεχίσει να αγωνίζεται.\n\nΟ Ρόκι ήθελε να ξεφύγει από τη φτώχεια. Ήθελε να εντυπωσιάσει τη νεαρή (μετέπειτα σύζυγό του) Μπάρμπαρα Κάζινις και τις φίλες της. Έκοψε το τσιγάρο, τις μπίρες και τα ζυμαρικά. Αρχισε να γυμνάζεται, αλλά σε έναν αγώνα ερασιτεχνικής πυγμαχίας διέλυσε τις αρθρώσεις του αριστερού του χεριού. Ο γιατρός που του έκανε την επέμβαση συμφώνησε με αυτούς που έλεγαν ότι δεν έκανε για πυγμαχία. Τον Ρόκι δεν τον πείραξε η… διάγνωση, γιατί ήθελε να γίνει παίκτης του μπέιζμπολ.\n\n

\n\nΌλα αυτά μέχρι το 1947, οπότε σε κάποια δοκιμαστικά του μπέιζμπολ του ξεκαθάρισαν ότι δεν θα μπορούσε να γίνει επαγγελματίας παίκτης. Η απελπισία έγινε σύντροφος του νεαρού.\n\nΣτο μυαλό του ήρθε η φτώχεια, αλλά και η καρδιά της Μπάρμπαρα που δεν θα κατάφερνε να κατακτήσει. Τότε η εικόνα του ρινγκ πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό του. Και το αποφάσισε: σε πείσμα όλων θα έκανε καριέρα στην επαγγελματική πυγμαχία. Με σύμμαχο και προπονητή τον αδελφό του Λούι, άρχισε να προπονείται. Ο αδελφός του ήταν ιδιαίτερα αυστηρός. Τον χτυπούσε δυνατά και μόνο η απειλή του ότι θα αποκάλυπτε στη μητέρα τους ότι ο γιος της κάνει πυγμαχία κρατούσε τον Ρόκι αφοσιωμένο στις προπονήσεις.\n

Η επαγγελματική καριέρα

\nΟ Μαρτσιάνο δεν προετοιμάστηκε ποτέ με επαγγελματία προπονητή. Πριν δώσει τον πρώτο του επαγγελματικό του αγώνα στο πλευρό του βρέθηκε ο παιδικός του φίλος και, διά βίου, προπονητής του, Αλί Κολόμπο.\n\nΗ προπόνησή του ήταν επίπονη. Περπατούσε πολλά χιλιόμετρα φορώντας βαριά παπούτσια και, για να κρύψει τη φιλοδοξία του από τη μητέρα του, άλλαζε συνεχώς πάσες με τον προπονητή του με μία μπάλα του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό βελτίωσε τη μοναδική ικανότητά του να καταλαβαίνει και να αποκρούει τις επιθέσεις των αντιπάλων του.\n\nΠαρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του στις 12/7/1948 και με το παρατσούκλι «The Rock» (ο βράχος) έδωσε τον πρώτο του αγώνα. Από τότε πέτυχε μόνο νίκες. Παρόλα αυτά στην αρχή κανείς δεν πίστευε πως ο μόλις 95 κιλών Αμερικανοιταλός θα τα κατάφερνε στη κατηγορία των βαρέων βαρών. Ο Γκούντι Πετρονέλι διάσημος προπονητής εκείνης της εποχής είχε δηλώσει:\n

«Δεν πίστευα ότι μπορούσε να κάνει καριέρα. Ήταν υπερβολικά μεγάλος(25 χρονών), υπερβολικά κοντός, υπερβολικά ελαφρύς και υστερούσε σχεδόν με κάθε αντίπαλο αναφορικά με την απόσταση που θα μπορούσε να απειλήσει. Σκληρός ναι αλλά χωρίς φυσική κατάσταση».

\nΤο 1951 υπό την προπονητική ηγεσία του Τσάρλι Γκόλτμαν ο Ρόκι με 37 νίκες(οι 32 με νοκ άουτ) στέκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της μέχρι εκείνης της στιγμής καριέρας του. Απέναντί του ένας θρύλος του αθλήματος. Ο επί 12 συναπτά έτη(1937-49) πρωταθλητής βαρέων βαρών «μπράουν μπόμπερ» Τζο Λούις. Τα χρόνια όμως είχαν περάσει για το Λούις που έπεσε με νοκ άουτ στον όγδοο γύρο από τον ασταμάτητο Μαρτσιάνο.\n\nΤα συναισθήματα για τον θριαμβευτή ανάμικτα καθώς τη μεγάλη νίκη επισκίασε το κλάμα για την ήττα του ινδάλματός του. Ήταν όμως αυτή η νίκη που τον καθιέρωσε στα μεγάλα ονόματα και που σύντομα του έδωσε μια ευκαιρία για τίτλο.\nΣτις 23/9/1952, ο Ρόκι αντιμετώπισε τον Τζέρζι Τζο Γουόλκοτ για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών. Η αρένα της Φιλαδέλφειας ήταν κατάμεστη από κόσμο και στον 6ο γύρο ο Ρόκι έπεσε κάτω φωνάζοντας.\n

«Ο Γουόλκοτ με τύφλωσε. Εχει βάλει κάποια αλοιφή στον ώμο του και δεν βλέπω».

\n

\n\nΑγωνίστηκε με δάκρυα στα μάτια και ακολουθώντας τη μυρωδιά του αντιπάλου του. Στο 13ο γύρο άρχισε να βλέπει σκιές και με ένα δυνατό δεξί κροσέ έριξε αναίσθητο τον Γουόλκοτ στο καναβάτσο. Αυτό ήταν, ένα από τα πιο διάσημα νοκ-άουτ της ιστορίας είχε καταγραφεί, κι ο τίτλος είχε αλλάξει κάτοχο. Στο απώτερο μέλλον θα ξανάλλαζε μόνο όταν ο ίδιος ο Μαρτσιάνο θα αποφάσιζε.\n\nΑκολούθησαν 6 επιτυχημένες υπερασπίσεις του τίτλου, κάποιες από αυτές εύκολες και κάποιες άλλες πολύ δύσκολες(π.χ. κόντρα στον Έτζαρντ Τσαρλς το 1954 που ο Ρόκι αιμόφυρτος και με σπασμένη μύτη από τον έκτο γύρο πέτυχε ένα θεαματικό νοκ-άουτ στον όγδοο και κράτησε το τίτλο).\n\nΟ επίλογος μιας σπουδαίας καριέρας γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 1955 κόντρα στον Άρτσι Μουρ. Ο Μουρ έριξε κάτω το Μαρτσιάνο στην αρχή του αγώνα(μόλις για δεύτερη φορά στη καριέρα του) αλλά ο πρωταθλητής δεν είχε σκοπό να τα παρατήσει έτσι εύκολα. Σηκώθηκε και στον ένατο γύρο πέτυχε το τελευταίο νοκ άουτ της καριέρας του.\n\n\nΜερικούς μήνες αργότερα ανακοινώνει την απόφαση του να αποσυρθεί από τα ρινγκ στην ηλικία των 31. Πρωταθλητής, αήττητος, και με τον «ιλιγγιώδη» αριθμό των 43 νοκ άουτ σε 49 αγώνες κλείνει την αυλαία μιας ονειρώδους καριέρας αφήνοντας πίσω κάτι που πάρα πολύ δύσκολα θα ξεπεραστεί.\n\nΤο 1956 αποσύρθηκε από την πυγμαχία και εργάστηκε ως διαιτητής αλλά και ως σχολιαστής αγώνων.\n

Η λάθος επιλογή και η μοιραία πτήση

\n

\n\nΣτις 31/8/1969 ήθελε να βρίσκεται στο Νιούτον γιατί η 16χρονη κόρη του τού είχε ετοιμάσει πάρτι – έκπληξη για τα γενέθλιά του. Δεν φοβόταν τον θάνατο, ούτε τις καταιγίδες. Ο «Μπρόκτον Μπλοκμπάστερ»(το προσωνύμιο του Μαρτσιάνο στο ρινγκ) επέμεινε να ταξιδέψουν βράδυ παρά την καταιγίδα γιατί ήθελε να βρίσκεται εγκαίρως εκεί για το πάρτι.Ο πιλότος λεγόταν Γκλεν Μπελτζ, o οποίος είχε σύνολο 231 ωρών πτήσης, μόνο 35 από αυτές νυκτερινές και δεν είχε την απαιτούμενη εμπειρία για να πετάξει σε τέτοιες συνθήκες.\n\nO Μπελτζ προσπάθησε να κάνει προσγείωση σε ένα μικρό αεροδρόμιο έξω από το Νιούτον της Αϊόβα, αλλά χτύπησε σε ένα δέντρο 2 μίλια μακριά από τον αεροδιάδρομο. Επιπλέον, το αεροπλάνο δεν είχε πολλά καύσιμα. Ο Ρόκι, ο Μπελτζ και ο εικοσιδυάχρονος Φράνκι Φάρελ, γιος του Ιταλού Λούις Φράττο, πέθαναν στη σύγκρουση.\n\nΈχει ταφεί στο κοιμητήριο του Φόρτ Λαουντερντέιλ στην πολιτεία της Φλόριντας μαζί με την γυναίκα του που πέθανε πέντε χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 46.\n

Ήταν ο καλύτερος της ιστορίας;

\nΟ Ρόκι Μαρτσιάνο μπορεί να μην συγκαταλέγεται στους κορυφαίους μποξέρ όλων των εποχών από άποψη τεχνικής ή δύναμης ή ταχύτητας. Όμως είχε απίστευτο πάθος για επιτυχία, ασύλληπτη αντοχή κι ένα σαγόνι «από γρανίτη». Να τελειώνει κάποιος τη καριέρα του άλλωστε ως τρέχων πρωταθλητής και αήττητος δεν είναι και κάτι εύκολο. Για να είμαστε πιο ακριβείς είναι σχεδόν αδύνατο…για όλους τους υπόλοιπους, αφού ο Ρόκι είναι ο μοναδικός που το έχει καταφέρει.\n\nΈνας από τους πιο διάσημους δημοσιογράφους του αθλήματος όταν είχε ερωτηθεί εάν ο Μαρτσιάνο ήταν ο κορυφαίος μποξέρ όλων των εποχών είπε πως δεν μπορούσε να απαντήσει με σιγουριά. Συνέχισε όμως λέγοντας πως αν έβαζε κανείς τους καλύτερους πυγμάχους στο ίδιο δωμάτιο, ο ένας και μοναδικός που θα κατάφερνε να βγει θα ήταν δίχως αμφιβολία ο Μαρτσιάνο…\n\n

\n\n(Πηγές: kathimerini.gr, alkimachon.gr)\n\nhttp://www.youtube.com/watch?v=sD5uOEpV3zE?w=720\n\nhttp://www.youtube.com/watch?v=1YZL8Vlbq3g?w=720\n\nhttp://www.youtube.com/watch?v=8fsGIq0t6YY?w=720\n \n \n