Αποτελούσε αναμφισβήτητα μια ηγετική μορφή της εξέδρας του Ολυμπιακού. Στο σάλπισμά του κανείς δεν έπρεπε να κάθεται κάτω γιατί θα αντιμετώπιζε την ”οργή” του.’Ηθελε να κάνει όλους τους Ολυμπιακούς μια γροθιά που θα υπεράσπιζε τον Ολυμπιακό και θα γινόταν κάτω από τους ήχους μιας τρομπέτας.Ο λόγος για τον θρυλικό Αττίλιο ή κατά κόσμον Βασίλη Δουρίδα…\n\nΓεννημένος το 1942 στην κατεχόμενη Αθήνα, μάζευε ότι λεφτά του έδιναν για να μπορεί να είναι δίπλα στην ομάδα του Πειραιά.Σπούδαζε Ιατρική αλλά στο 4ο έτος παράτησε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στον Ολυμπιακό.Παρολίγον συνάδελφοί του γιατροί του έλεγαν να σταματήσει να πηγαίνει στο γήπεδο γιατί κινδύνευε η υγεία του αλλά αυτός απαντούσε:\n
Εγώ ζω για τον Ολυμπιακό!
\nΤην δεκαετία του ’90 είχε γίνει στόχος επιθέσεων 2 φορές από αγνώστους που του έστησαν καρτέρι και τον χτύπησαν άσχημα. Επίσης, η άστατη ζωή που έκανε επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την υγεία του και τελικά πέθανε στις 11 Νοεμβρίου του 1994 από πνευμονικό οίδημα…\n
Ο χαρακτήρας του και το ”ψευδώνυμό” του
\nΟ Αττίλιο ανήκε στους λεγόμενους ”αγνούς” οπαδούς. Απλός σεμνός και πράος στην καθημερινή του ζωή, άνθρωπος με χιούμορ αλλά και φανατικός με τον Ολυμπιακό, ήταν αγαπητός σε όλο τον φίλαθλο κόσμο και όχι μόνο, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως προαναφέραμε.Δούλευε υπάλληλος σε μια τράπεζα αίματος στην Αθήνα.\n\nΌσον αφορά το γιατί τον φωνάζανε Αττίλιο η ιστορία έχει ως εξής: ένα απόγευμα και ενώ ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν στο Καραισκάκη, ο Βασίλης Δουρίδας είχε αργήσει να πάρει την θέση του δίπλα από τα κάγκελα της θύρας 7 και σε λίγο ο αγώνας θα άρχιζε. Τρέχοντας να προλάβει έσπρωξε άθελα του μερικούς φιλάθλους που κάθονταν και ένας από αυτούς του φώναξε:\n
Σιγά ρε φίλε, ποιός είσαι; Ο Αττίλιο;
\nΟ Αττίλιο που εννοούσε ήταν ένας παλαιστής της εποχής, αλλά από κείνη την στιγμή και μετά έγινε και το ”ψευδώνυμο” αυτού του θρυλικού φιλάθλου…\n
Ολυμπιακός και “ξερό ψωμί”…
\nΟ Αττίλιο ακολουθούσε τον Ολυμπιακό σχεδόν σε όλα τα σπορ, εντός και εκτός έδρας.Περνούσε έτσι τους ήχους της τρομπέτας του σε όλα τα γήπεδα που αγωνιζόταν η ομάδα του Πειραιά.Ακόμα και με την οικογένειά του είχε προβλήματα καθώς πιο πολύ βρισκόταν στο γήπεδο παρά μαζί της.\n\nΈγινε το απόλυτο ”τοτέμ” της εξέδρας στο Καραϊσκάκη. Μόλις ακουγόταν η «θρυλική» τρομπέτα, οι πάντες σιωπούσαν. Τα χέρια σηκώνονταν στον αέρα και οπαδοί κάθε ηλικίας, έχοντας λάβει λάβει το μουσικό παράγγελμά του,χτυπούσαν συντονισμένα τα χέρια αποτελώντας έτσι τον κινητήριο μοχλό του Ολυμπιακού. Εκείνος έπαιζε με την τρομπέτα του το γνωστό “πολεμικό” παιάνα και τον ”συνόδευαν” έπειτα οι οπαδοί με το γνωστό «Ο-λυ-μπιακός, Ο-λυ-μπιακός».\n\nΟ Αττίλιο κοντραρίστηκε ακόμα και με την χούντα όταν μετά το τέλος ενός αγώνα με τον Ολυμπιακό Βόλου παρότρυνε το πλήθος έξω από την θύρα 1 να μην διαλυθεί παρά το αντίθετο που έλεγε η αστυνομία. Αποτέλεσμα ήταν να συλληφθεί και να οδηγηθεί στο Τριμελές Πρωτοδικείο του Πειραιά, το οποίο στην αρχή τον καταδίκασε σε 4 μήνες φυλάκιση,αλλά κατόπιν έφεσης που έκανε αφέθηκε ελεύθερος.Συνήγορός του ήταν ο Αντρέας Υδραίος, δικηγόρος του ιστορικού προέδρου του Ολυμπιακού Νίκου Γουλανδρή.\n\nΜπορούμε να πούμε ότι ήταν ”Ολυμπιακός μέχρι θανάτου” καθώς το γεγονός ότι συνεχώς αγνοούσε τις συμβουλές των γιατρών(του είχαν πει ότι ακόμα και το δυνατό φύσημα της τρομπέτας μπορούσε να τον επηρεάσει αρνητικά)και η αδιαφορία γενικότερα για την υγεία του οφείλονταν στο ότι θα θυσίαζε τα πάντα γι’αυτήν την ομάδα.\n\n
Η κηδεία του Αττίλιο
Leave A Comment