\n\nΚατά την δεκαετία του '90 οι Έλληνες και οι Γιουγκοσλάβοι προπονητές "κυριαρχούσαν" στους ελληνικούς πάγκους. Αμφότεροι είχαν ως κύριο χαρακτηριστικό, πέραν από τις γνώσεις, το "εκρηκτικό" ταμπεραμέντο που άλλοτε οδηγούσε σε εκπληκτικά αποτελέσματα άλλοτε μπορούσε όμως και να καταστρέψει το παιχνίδι της ομάδας τους.\n\nΧαρακτηριστικότερη περίπτωση ήταν αυτή του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος είχε όμως και
\n\nΤο ελληνικό μπάσκετ, το οποίο έχει χαρίσει τόσες επιτυχίες στην χώρα, είχε πάντα κάποιες ομάδες που ξεχώριζαν και το βοήθαγαν στο να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα.\n\nΟλυμπιακός, ΠΑΟ, Άρης, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Πανιώνιος ήταν πάντα στην "πρώτη γραμμή", είτε για τους τίτλους που κατακτούσαν στην Ευρώπη, είτε για τα ταλέντα που προσέφεραν στον χώρο αυτόν, είτε
\n \n \nΕίναι μερικές φορές στη ζωή που λέμε τη φράση ''όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος''. Αυτό που συνέβη στο κλειστό γήπεδο της οδού Αρτάκης στις 28 Απριλίου 1993 στον 3ο ημιτελικό αγώνα μπάσκετ μεταξύ Πανιωνίου-ΠΑΟ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι απέδωσε πλήρως το νόημα της παραπάνω φράσης.\nΤο ''μοιραίο'' ματς\nΟ αγώνας
Μέσα στην κοινωνία που ζούμε δεν είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια άτομα για πολλούς και διάφορους λόγους. Είτε για την αυθεντικότητά τους, είτε για την καλοσύνη τους, είτε για την κακία τους, είτε για την, καλώς εννοούμενη, "τρέλα" τους. Στην τελευταία κατηγορία ανήκε και ο Μητσάρας, ο "αγαθός τρελός" με τις μεγάλες αλήθειες...\n\nΚάτοικος της
Το Κύπελλο Ελλάδος, παραδοσιακά, αποτελεί τον θεσμό των εκπλήξεων. Κατά καιρούς, οι μεγάλες ομάδες της Ελλάδας έχουν πέσει θύματα μικρότερων και μάλιστα με οποιοδήποτε σύστημα (νοκ-άουτ, διπλούς αγώνες ). Το σημαντικό είναι ότι σε όλες σχεδόν τις εκπλήξεις που θα αναφέρουμε, οι "μεγάλοι" αγωνίστηκαν με τις κανονικές τους ομάδες,κάτι που έδωσε μεγαλύτερη αξία στους εκάστοτε