Πόσοι άραγε έχουν ακούσει ή θυμούνται τον περιβόητο αθλητικό νόμο περί προσφοράς-αντιπροσφοράς; Αν είσαι κάτω από 35-40, δύσκολα θα τον θυμάσαι, εκτός αν έτυχε ν’ακούσεις να το συζητάνε οι “παλιοί”. Κι όμως αυτός ο νόμος ήταν η αιτία για πολλές κόντρες και “χτυπήματα” για τους δύο “αιωνίους”.\n\nΠάμε πίσω στις δεκαετίες ’70-’80. Ο “νόμος Μποσμάν” δεν υπήρχε ακόμη στο ποδόσφαιρο και στην Ελλάδα ίσχυε ο νόμος της “προσφοράς” και της “αντιπροσφοράς”. Αυτό σήμαινε πως όταν ένας παίκτης έκλεινε πενταετία ή οκταετία στην ομάδα του και η ομάδα επιθυμούσε να τον κρατήσει στο δυναμικό της, το ανώτατο ποσό που μπορούσε να του προτείνει ήταν 17.000.000 δραχμές. Αυτός ήταν ο νόμος της “προσφοράς” και αν ο παίκτης την αποδεχόταν, συνέχιζε κανονικά στην ομάδα.\n\nΟ νόμος της “αντιπροσφοράς” έλεγε πως αν κάποια άλλη ομάδα επιθυμούσε να αποκτήσει κάποιον ποδοσφαιριστή που συμπλήρωνε πενταετία ή οκταετία και η ομάδα του είχε ήδη καταθέσει προσφορά, θα έπρεπε να καταθέσει αντιπροσφορά αυξημένη κατά 40% στο ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, ήτοι 23.800.000 δραχμές. Έτσι αν μια ομάδα μπορούσε να καλύψει το ποσό, μπορούσε επί της ουσίας να κάνει την αντιπροσφορά και να αποκτήσει όποιον παίχτη ήθελε αφού ο σύλλογος του παίχτη ήταν με “δεμένα” χέρια. Οι παίκτες έριχναν ένα “πρέπει να κοιτάξω το μέλλον μου”, η ομάδα δε μπορούσε να καταθέσει ποσό άνω των 17.000.000 οπότε ο ποδοσφαιριστής συνήθως αποδεχόταν την αντιπροσφορά που ήταν 40% μεγαλύτερη και έφευγε.\n\nΜε αυτόν τον τρόπο, με πενταετίες και οκταετίες και “αντιπροσφορές”, πολλοί μεγάλοι παίχτες όπως π.χ οι Δεληκάρης, Γαλάκος, Κυράστας, Σαργκάνης και Βαμβακούλας, είχαν αλλάξει στρατόπεδο και είχε προκληθεί σάλος.