Ο Αγώνας Ζωής του Ερίκ Αμπιντάλ. Νίκησε Φτώχεια, Ρατσισμό & Επάρατη Νόσο!

\n\nΟ Ερίκ Αμπιντάλ ανακοίνωσε την Παρασκευή 19/12/2014 ότι κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ή αλλιώς ότι βάζει τέλος στη σταδιοδρομία του ως ποδοσφαιριστής, η οποία ήταν ένας δρόμος που μόνο με ροδοπέταλα δεν ήταν στρωμένος, αφού αναγκάστηκε να δώσει πολλές σκληρές μάχες και ξεπεράσει εμπόδια που για άλλον θα είχαν αποτελέσει τροχοπέδη για τη συνέχεια.\n\nΟ Αμπιντάλ, όχι μόνο δεν μάσησε, αλλά κατάφερε να βγει νικητής και να ολοκληρώσει την καριέρα του με επιτυχίες που πολλοί συναθλητές του δεν έχουν καν φανταστεί για τον εαυτό τους.\n

Γεννήθηκε & Μεγάλωσε

\nΗ καταγωγή του, ο τόπος που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και γνωρίστηκαν οι γονείς του είναι στα νησιά Μαρτινίκ, γαλλικής κυριότητας, της μακρινής Καραϊβικής. Μέσα στη δεκαετία του ’70 μετανάστευσαν στη Γαλλία σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, μια εποχή που όπως λέει ο ίδιος ο Αμπιντάλ:\n

Όσο πιο σκουρόχρωμο δέρμα είχες, τόσο πιο απίθανο ήταν να βρεις δουλειά

\n

\n\nΣτις 11/9/1979, έρχεται στον κόσμο ο Αμπιντάλ. Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος που ανίχνευσε το ταλέντο του μικρού Ερίκ και τον παρότρυνε να ασχοληθεί επαγγελματικά. Η μητέρα του φρόντιζε να αποφεύγει τις κακοτοπιές στο δρόμο σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη γειτονιά. Όπως λέει χαρακτηριστικά:\n

Μπορεί να σε λήστευαν γιατί ο κόσμος δεν είχε λεφτά. Ήταν πολύπλοκη η γειτονιά μου. Οι γονείς μου δούλευαν για να στέλνουν λεφτά και στην πατρίδα μου και έφτασαν στη Γαλλία σε μια εποχή που όλα κρίνονταν από την τύχη.

\nΗ πρώτη μάχη του Αμπιντάλ ήταν για το ρατσισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το κλίμα που επικρατούσε αποτελεί η δήλωσή των γονιών του πως:\n

αν τύχαινε να περάσεις συνέντευξη για μια δουλειά μαζί με έναν λευκό, δεν είχες καμία τύχη

\nΟ Ερίκ έμεινε μακριά από τις κακές παρέες, τελείωσε το σχολείο και ποτέ δεν ασχολήθηκε με κάτι άλλο.\n

Πάντα ήμουν σπίτι-σχολείο, σχολείο-σπίτι. Σχεδόν όπως είμαι και τώρα. Η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει. «Αν δεν έχεις κάτι να κάνεις στο δρόμο, γιατί να είσαι εκεί;». Πρόσεχα πάντα ό,τι μου έλεγε. Έβγαινα απ’ το σπίτι μόνο για να παίξω ποδόσφαιρο».

\n

Επαγγελματικό ντεμπούτο στα 21!

\nΗ καριέρα του δεν ήρθε με τον παραδοσιακό τρόπο. Για την ακρίβεια, έμοιαζε πως δεν θα έρθει ποτέ, αφού ο Αμπιντάλ είχε φτάσει 21 ετών και ακόμα αγωνιζόταν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Από την ομάδα Lyon-Duchere, τον ανακάλυψε ο Κλοντ Πιελ το 2000 και τον πήρε κοντά του στο Μονακό.\n\n

\n\nΕντελώς τυχαία, σε ένα παιχνίδι που είχαν μαζευτεί οι σκάουτερς για να παρακολουθήσουν ένα χαμένο ταλέντο, τον Ντομινίκ Αλανιέρ.\n

Υπάρχει ένα ανώτερο πλάνο που πρέπει να αποδεχτούμε. Αν δεν είχα παίξει σε εκείνο το παιχνίδι, αν ήμουν κρυωμένος ή κάτι τέτοιο, ουδείς γνωρίζει που θα βρισκόμουν σήμερα. Ίσως θα βρισκόμουν κάπου στο Λυών να βάφω τοίχους και να χτίζω. Όλοι είχαν έρθει να δουν τον Αλανιέρ εκείνη την ημέρα κι όμως εγώ πήγα στη Μονακό την επόμενη χρονιά. Θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε από τους συμπαίκτες μου, που σήμερα παλεύουν να τα βγάλουν πέρα στο Λυών. Όμως, συνέβη σε εμένα.

\nΣε δύο χρόνια έπαιξε μόλις σε 22 παιχνίδια, αφού δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστεί στην απότομη αλλαγή επιπέδου.\n\nΟ 50χρονος Γάλλος τεχνικός επέμενε στο ταλέντο του. Ο Πιελ θα τον έπαιρνε κοντά του το 2002 στη Λιλ κι εκεί θα εκτινασσόταν η καριέρα του. Έπαιξε σε 62 παιχνίδια σε δύο χρόνια και όταν η ομάδα του αποφάσισε να τον αγοράσει από τη Μονακό, η Λυών κινήθηκε πιο αποφασιστικά.\n\n

\n\nΜαζί με τη μεταγραφή του στην πρωταθλήτρια Γαλλίας, θα έρθει και η κλήση για την Εθνική ομάδα της χώρας του, με την οποία θα κάνει ντεμπούτο τον Αύγουστο του 2004. Η καριέρα του χρόνο με τον χρόνο θα έχει κατακόρυφη άνοδο και η Μπαρτσελόνα θα εκφράσει το ενδιαφέρον της.\n

Είχα δώσει το λόγο μου ότι θα παραμείνω στη Λυών, γι’ αυτό δεν ήρθα νωρίτερα

\nθα πει στην παρουσίασή του τον Ιούνιο του 2007, όταν οι Καταλανοί ξοδεύουν 16 εκ. ευρώ για να αποκτήσουν τον Ερίκ Αμπιντάλ. Έναν ερασιτέχνη που έγινε επαγγελματίας, τρεις φορές πρωταθλητής Γαλλίας και τρεις φορές κυπελλούχος.\n

Η απόλυτη καταξίωση στη Βαρκελώνη

\n

\n\nΣτη Βαρκελώνη θα φτάσει τον Ιούνιο του 2007, μια απόφαση που είχε πάρει από καιρό.\n

Έδωσα εντολή στον μάνατζέρ μου να απορρίψει όλες τις προτάσεις, γιατί ήθελα να παίξω στην Μπάρτσα.

\nΈνας μεγάλος έρωτας ξεκίνησε, έστω κι αν στις πρώτες του ημέρες στην Βαρκελώνη θα τύχαινε ένα περιστατικό που θα τον σόκαρε.\n

«Μια μέρα η γυναίκα μου και η μητέρα μου περίμεναν στη στάση το λεωφορείο. Ένας ηλικιωμένος άντρας είπε «τι δουλειά έχουν μαύροι εδώ πέρα». Ευτυχώς τότε δεν το κατάλαβαν»

\nθυμήθηκε σε μια συνέντευξη κι ενώ πλέον έχει χαράξει την πορεία του με την Μπαρτσελόνα.\n\nΣτην Βαρκελώνη θα κατακτούσε τέσσερα πρωταθλήματα, δύο κύπελλα, τρία σούπερ καπ, δύο Champions League, δύο διηπειρωτικά, δύο Super Cup Ευρώπης και στην πορεία του έμοιαζε αποφασισμένος να τελειώσει την καριέρα του εκεί.\n

Για μένα, είναι Μπαρτσελόνα ή τέλος. Αν ανανεώσουμε το συμβόλαιό μου, θα μείνω και θα συνεχίσω. Αν όχι, θα σταματήσω. Εδώ απολαμβάνω το ποδόσφαιρο και έχω κερδίσει τα πάντα. Μ’ αρέσει, όμως, η οικογενειακή ζωή και δεν βρίσκομαι πολλές ώρες στο σπίτι

\nείχε δηλώσει μέσα στο 2011, πριν την ανανέωση του συμβολαίου του ως το 2013.\n\nΤο σπουδαιότερο επίτευγμά του, δε, ήταν ότι κατάφερε και να σκοράρει! Πέτυχε το πρώτο γκολ της καριέρας του με την Μπαρτσελόνα στις 5 Ιανουαρίου του 2011 κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο.\n

«Διάβαζα στο Facebook που όλοι ήθελαν να βάλω ένα γκολ και είπα να το κάνω»

\nείπε αστειευόμενος, προσθέτοντας πως το όνειρό του τώρα είναι «να βγω πρώτος σκόρερ στην Ισπανία!». Το χιούμορ ήταν κάτι που θα του χρειαζόταν για τα δύσκολα.\n\n

\n

Ο δυσκολότερος αγώνας (ζωής)!

\n15 Μαρτίου 2011… 28 Μαΐου 2011… Δύο ημερομηνίες που σημάδεψαν τον Ερίκ Αμπιντάλ. Σημάδεψαν όσους μπορούσαν να αισθανθούν, όσους παρακολουθούσαν τις στιγμές και ένιωθαν μια ιστορία που δεν τους αφορά, να τους αγγίζει σε τέτοιο βαθμό. 73 ημέρες που άλλαξαν τα πάντα. 73 ημέρες που μετέτρεψαν έναν ποδοσφαιριστή σε ήρωα, έναν απλό άνθρωπο σε πρότυπο κι έκαναν μια καθημερινή ιστορία, παράδειγμα ζωής.\n\nΣτις 15 Μαρτίου του 2011, τα νέα σοκάρουν.\n

Βρέθηκε όγκος στο συκώτι του ποδοσφαιριστή Αμπιντάλ και θα χειρουργηθεί την ερχόμενη Παρασκευή. Πέρα από τις ευχές μας προς τον παίκτη, παρακαλούμε να σεβαστείτε την προσωπική του ζωή.

\n

Είναι το πιο σκληρό χτύπημα που έχουμε δεχτεί ποτέ. Η χειρότερη στιγμή που έχω ζήσει ποτέ σε αποδυτήρια.

\nΟ Τσάβι μιλούσε για τη νεκρική σιγή που επικρατούσε στα ιδιαίτερα του «Καμπ Νου», ενώ οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης πλημμύριζαν με «διάσημες» ευχές για την ανάρρωση του συμπαθούς Γάλλου αμυντικού. Εκείνος έλεγε πάντα τα λιγότερα. Δέχτηκε στωϊκά την κατάστασή του και παρακίνησε τους συμπαίκτες του να κοιτάξουν μπροστά.\n

Πήγα στο γήπεδο και τους είπα να μην ανησυχούν για μένα. Το μόνο που θα γίνει είναι να μου αφαιρέσουν ένα κομμάτι από το συκώτι μου.

\nΌλο εκείνο το διάστημα επέλεξε να το περάσει με την οικογένειά του, χαμένος από τα μίντια και απρόθυμος να μοιραστεί την ιστορία του.\n

Δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς «γιατί σε μένα;».\nΦοβάσαι. Στην αρχή, υπάρχει μόνο φόβος. Όμως, μετά αποφασίζεις να δώσεις τη μάχη σου. Όλη σου τη ζωή παλεύεις. Παλεύεις στη γειτονιά, παλεύεις να βρεις δουλειά, παλεύεις να κερδίσεις τη θέση σου στην ομάδα, να την κρατήσει, να κερδίσεις τίτλους. Δεν τα παρατάς σε κάτι τόσο δύσκολο.\n\nΔεν ήταν εύκολο, ιδιαίτερα για την οικογένειά μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν μαθαίνεις τέτοια νέα, είναι η οικογένειά σου, τα παιδιά σου. Δε θες να τους αφήσεις πίσω.

\nΗ εγχείρηση επισπεύθηκε. Μπήκε στο χειρουργείο Πέμπτη αντί για Παρασκευή, γεγονός που σήκωσε θύελλα φημών και κακόγουστων αστείων.\n

Ο γιατρός μού είπε ότι θα με χειρουργήσει την επόμενη εβδομάδα. Εγώ του είπα «όχι. Το χειρουργείο θα γίνει αύριο». Δεν ήθελα χρόνο να το σκέφτομαι.

\nΒγήκε από το χειρουργείο υγιής.\n

Μετά από όσα μου έχουν συμβεί, βλέπω τη ζωή μου διαφορετικά. Χαλαρώνω περισσότερη ώρα κάθε μέρα, ιδιαίτερα με τα παιδιά μου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, γι’ αυτό είναι σημαντικό να απολαμβάνεις κάθε στιγμή.

\n

\n\nΟι στιγμές που τον περίμεναν να απολαύσει έμοιαζαν ως μια αντίστροφη παράσταση όσων είχε περάσει το προηγούμενο διάστημα. Όταν μέρα με τη μέρα τα νέα γίνονταν χειρότερα για εκείνον… Αγώνα με τον αγώνα, οι στιγμές του και οι εμπειρίες του θα κορυφώνονταν. Το «Ánimo Abidal», που φορούσαν οι παίκτες της Ρεάλ και της Λυών πριν το μεταξύ τους αγώνα για το Champions League και το χειροκρότημα για ολόκληρο το 22ο λεπτό (σ.σ. αριθμός της φανέλας του) στον αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Χετάφε, θα αποδεικνυόταν το λιγότερο. Στις 3 Μαΐου, κόντρα στα προγνωστικά και στις εικασίες, ο Έρικ Αμπιντάλ θα επέστρεφε στους αγωνιστικούς χώρους.\n\nΜπήκε στις καθυστερήσεις του ημιτελικού με τη Ρεάλ στη θέση του Κάρλες Πουγιόλ. Τα δύο λεπτά που αγωνίστηκε έμοιαζαν με αιωνιότητα…\n

Ήταν από τις πιο έντονες στιγμές της καριέρας μου. Εκείνη την ημέρα ένιωθα σα να σκόραρα. Δεν έπαιξα πολύ, αλλά ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο για μένα.

\nΗ επόμενη στιγμή, θα ερχόταν 25 μέρες μετά. Ο Γάλλος αμυντικός είχε χάσει τον τελικό του Champions League το 2009, λόγω της άδικης αποβολής του στον ημιτελικό με την Τσέλσι. Τα προγνωστικά ήταν εναντίον του και το 2011.\n\nΣτις 28 Μαΐου του 2011 επέστρεφε στο Λονδίνο.\n

«Θυμάμαι τα λόγια του γιατρού μόλις ξύπνησα από την αναισθησία. «Αγαπημένε μου Έρικ, θα τα πούμε στο Γουέμπλεϊ. Εγώ θα είμαι εκεί και το ξέρω πως θα είσαι κι εσύ». Πίστεψα ότι είναι τρελός».

\nΟ Δόκτορας Έρικ Φουστέρ αποδείχθηκε σοφός. Ο Αμπιντάλ ήταν βασικός στα 90 λεπτά του αγώνα, αλλά ήταν και κάτι παραπάνω. Ήταν αρχηγός! Ο Τσάβι Ερνάντεζ και ο Αντρές Ινιέστα δεν ενδιαφέρθηκαν για τη φωτογραφία τους στο επιβλητικό μουσείο της Μπαρτσελόνα. Έδωσαν το περιβραχιόνιο στον Ερίκ Αμπιντάλ κι εκείνος σήκωσε το τρόπαιο του Champions League.\n

Δεν ήξερα ότι θα παίξω. Όταν άκουσα το όνομά μου από τον Γκουαρντιόλα, έπαθα σοκ. Μόνο εγώ. Όλοι οι άλλοι έμοιαζαν να το γνωρίζουν. Πήγα στον Πουγιόλ και τον ρώτησα γιατί δεν παίζει. Με κοίταξε και μου είπε: «Δεν έχω εγώ σημασία τώρα. Εσύ μετράς! Καταλαβαίνεις τι αρχηγό έχουμε? Είναι τελικός του Champions League και δεν τον νοιάζει ότι δεν θα παίξει. Αυτή είναι η Μπαρτσελόνα.\n\nΚαι μετά μου έδωσαν να σηκώσω το τρόπαιο… Ούτε που καταλάβαινα τι γινόταν. Έχεις ιδέα? Είχα καρκίνο, έκανα εγχείρηση, έπαιξα στον τελικό του Champions League, σήκωσα το τρόπαιο, μέσα σε τρεις μήνες. Τι παραπάνω να ζητήσω;

\n

\n\nΤο 2012, το κακό επέστρεψε… Σα νέο χτύπημα της μοίρας, η ημερομηνία ήταν και πάλι 15 Μαρτίου. Αυτή τη φορά, ο Έρικ Αμπιντάλ χρειαζόταν μεταμόσχευση ήπατος. Ο Ντάνι Άλβες προσφέρθηκε να του δώσει το δικό του, ο Γάλλος αμυντικός αρνήθηκε.\n\nΣτις 10 Απριλίου υπεβλήθη στην επέμβαση και αυτή τη φορά έβαζε σε προτεραιότητα τη ζωή του. Δεν σκεφτόταν το ποδόσφαιρο, όμως σταδιακά αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε χωρίς τη δουλειά που είχε μάθει να κάνει σε όλη του τη ζωή. Ξεκίνησε να προπονείται τον Οκτώβριο και έκλεισε τη χρονιά φορώντας και πάλι τη φανέλα της αγαπημένης του Μπαρτσελόνα. Έστω κι αν αυτή τη φορά ήταν για το τελευταίο χειροκρότημα.\n

Ο Επίλογος…

\nΗ τελευταία σελίδα στην καριέρα του Ερίκ Αμπιντάλ γράφτηκε στις 20/12/2014 στον εκτός έδρας αγώνα του Ολυμπιακού(τελευταίος σταθμός στην καριέρα του) με την Καλλονή (0-5 για την ιστορία) και γνώρισε την αποθέωση τόσο από το κοινό μέσα στο γήπεδο που τον χειροκρότησε όρθιο, όσο και από τους συμπαίχτες του στα αποδυτήρια μετά το τέλος του αγώνα.\n\n

\n\n \n\n(Πηγές: gazzetta.gr, olympiacos.org)\n

Το “ερυθρόλευκο” αντίο στον Έρικ Αμπιντάλ!

\nhttps://www.youtube.com/watch?v=7lDIT5KlKPs&w=720\n

Αφιέρωμα στον Ερίκ Αμπιντάλ

\nhttps://www.youtube.com/watch?v=cnq5sbbemXQ&w=720\n

Δείτε το μοναδικό γκολ του Ερίκ Αμπιντάλ

\nhttps://www.youtube.com/watch?v=5FFQMEh8NVw&w=720\n\n