Μπάσκετ δεκαετία ’90. Η απόλυτη νοσταλγία…

\n\nΓεννημένος το 1982, ανήκω και εγώ σ’αυτούς που πιθανόν να θυμούνται αμυδρά ένα βράδυ του Ιούνη 1987 που ο πατέρας τους τους πήρε αγκαλιά και τους πήγε στην Ομόνοια, δίχως φυσικά να καταλαβαίνουν τον λόγο που εκείνο το βράδυ όλη η Ελλάδα ήταν έξω και φώναζε, χόρευε και χτύπαγε κόρνες.\n\nΠού να ήξερα και εγώ και άλλοι συνομήλικοι μου ότι θα ευχόμασταν το βράδυ που η παρέα του Γκάλη σήκωνε την Ελλάδα στην κορυφή της Ευρώπης να ήμασταν λίγο μεγαλύτεροι ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τον λόγο που σε όλη την διάρκεια των μαθητικών και μετέπειτα χρόνων μας οι πιο πολλές συζητήσεις μας περιστρεφόντουσαν γύρω από την πορτοκαλί μπάλα…\n\nΟι σημερινοί σαραντάρηδες, που μεγάλωσαν με την ίδια “ανατροφή” σίγουρα το κατάλαβαν νωρίτερα…\n\n

\n

Συζητήσεις στα σχολεία, εγγραφή σε ακαδημίες

\nΜε το που κατέκτησε η εθνική μας την Ευρώπη, το μπάσκετ θύμισε “γίγαντα που κοιμόταν και ξύπνησε”. Θυμάμαι στο σχολείο που πήγαινα, από την πρώτη κιόλας δημοτικού, οι συζητήσεις των μεγαλύτερων περιστρέφονταν γύρω από τα κατορθώματα του Άρη στην Ευρώπη(επαναλαμβάνω δίχως να καταλαβαίνω πολλά αφού μέχρι τα 7 μου νόμιζα ότι ο Γκάλης ήταν ποδοσφαιριστής…!!).\n\nΕννοείται κάθε μπασκέτα ήταν “πιασμένη” και μάλιστα παρακολουθούσα “ομηρικούς καυγάδες” μεταξύ γυμνασιόπαιδων και λυκειόπαιδων για το αν είναι σωστό να έχουν πάντα προτεραιότητα οι μεγαλύτεροι όσον αφορά το ποιος θα έπαιζε.\n\nΜεγαλώνοντας κατάλαβα καλύτερα τα παραπάνω, ειδικά όταν οι γονείς μου με έγραψαν σε ηλικία 10 χρονών στις ακαδημίες μπάσκετ του Πανιωνίου(είμαι και Νεοσμυρνιώτης οπότε ήταν μονόδρομος…).\n\nΘυμάμαι ουρές από γονείς να περιμένουν για να κάνουν το ίδιο… Κοντά, ψηλά, αδύνατα και παχουλά παιδιά με ένα όνειρο τότε να γίνουν ο επόμενος Γκάλης, Χριστοδούλου, Γιαννάκης, Φασούλας και δεν συμμαζεύεται…\n\nΕγώ τότε ανήκα στην τελευταία κατηγορία παιδιών, λόγος άλλωστε που οδήγησε την μάνα μου στο να με γράψει εκεί μπας και χάσω κανένα κιλό. Στην ουσία όμως, άθελα της(και την ευχαριστώ γι’αυτό) μου γνώρισε την μεγάλη μου αγάπη, δηλαδή (όπως είπα και πριν) την “σπυριάρα μπάλα”…\n\nΣτο σχολείο, όταν πήγα γυμνάσιο και μετά, θυμάμαι κάθε μέρα, πριν μπούμε στις τάξεις, να συζητάω με τους συμμαθητές μου για τα ματς κάθε αγωνιστικής και να τα αναλύουμε μέχρι “τελικής πτώσεως”.\n\nΚάθε αγώνας ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη μεσοβδόμαδα μας απασχολούσε πιο πολύ και από το αυριανό διαγώνισμα και μας έφερνε σε “διαμάχη” με τους γονείς μας που μας έλεγαν το “μυθικό”:\n

“Αυτά δεν θα σου δώσουν να φας, κάτσε διάβασε για αύριο”…

\nΝα φάμε ίσως όχι κύριοι γονείς(εκτός κάποιων που τελικά δεν έμειναν στις αλάνες και ασχολήθηκαν επαγγελματικά)αλλά να έχουμε αναμνήσεις που θα μας συνοδεύουν για πάντα ναι οπότε κάντε πιο πέρα και ανοίξτε την τηλεόραση να δούμε τι κάνει ο Πάσπαλι, ο Ουίλκινς και ο Μπέρι(ειδικά ο τελευταίος είναι παίκτης σήμα-κατατεθέν για εμάς…)\n\n \n\n

Δώρα, βιντεοπαιχνίδια και αλάνα…

\nΠεριττό να πούμε ότι το χαρτζιλίκι μας ή τα δώρα που θέλαμε συνήθως ήταν μπασκετικού είδους. Τα πιο καινούργια αθλητικά παπούτσια που διαφήμιζε κάποιος παίκτης(τα Air max του Τζόρνταν ακόμα απωθημένο τα έχω), τα περίφημα περικάρπια για τον ιδρώτα (μερικοί τα φοράγαμε για μόστρα…) και μια καινούργια μπάλα μπάσκετ (μη μου πείτε ότι δεν σκεφτήκατε την Spalding) ήταν τα “αντικείμενα του πόθου μας”.\n\n

\n\nΑκόμα και στα βιντεοπαιχνίδια κοιτάζαμε το οτιδήποτε είχε σχέση με μπάσκετ(άλλωστε εκείνη την εποχή ήρθε και η έξαρση των NBA JAM & NBA LIVE να μας αποτελειώσει)και μαζευόμασταν σε σπίτια κάνοντας πρωταθληματάκια με φανατισμό μεγαλύτερο απ’τα ματς που βλέπαμε.\n\nΣυνήθως όμως δεν καθόμασταν μέσα. Παίρναμε την μπάλα μας, φοράγαμε τα παπούτσια μας και πηγαίναμε στα ανοιχτά γήπεδα ώστε να ξεδιπλώσουμε το “όποιο” ταλέντο μας, νομίζοντας ίσως ότι βαδίζαμε στα χνάρια του Τζόρνταν, του Μάτζικ και των λοιπών αστέρων του NBA. Ζούσαμε το δικό μας όνειρο και μας έφτανε.\n\nΤο μόνο κακό ήταν ότι, ειδικά το καλοκαίρι που τελειώναμε τα σχολεία και βγαίναμε όλοι έξω, έπρεπε σε κάθε μπασκέτα να περιμένεις ώωωρα μέχρι να παίξεις και αν ερχόταν η σειρά σου να πρέπει να κερδίσεις για να μην κάτσεις και περιμένεις άλλο τόσο.\n\nΌσον αφορά τους διάφορους “ξεχωριστούς τύπους” που συχνάζανε στις μπασκετικές αλάνες, εγώ ξεχώριζα τον “βετεράνο”(50 και άνω με την φράση “ήρεμα αγόρι μου γέροι άνθρωποι είμαστε”, αν κάποιος του έκανε ένα, κατά την γνώμη του σκληρό φάουλ), τον “παρολίγον επαγγελματία που το έφαγαν τα κυκλώματα και οι γκόμενες” και τον “προπονητή” που προσπαθούσε σε μισό γήπεδο (γιατί μονά παίζαμε…) να αναλύσει την κάθε κίνηση…\n\nΌλα αυτά όμως προερχόντουσαν από την αγάπη και το πάθος γι’αυτό το “μαγικό” άθλημα…\n

Ακόμα και στο σπίτι…

\nΗ “τρέλα” μεταδιδόταν πολλές φορές και στα σπίτια καθώς οι λεγόμενες “σπιτικές μπασκέτες”(η παλιά Michael jordan pro ή αυτή με τα μαγνητάκια που κολλάγαμε στον τοίχο…)βρίσκονταν στα τοπ των πωλήσεων.\n\nΜια τέτοια είχα και εγώ και μαζί με τον αδερφό μου κάναμε αγώνες μπάσκετ μέσα στο σπίτι με το δωμάτιο μετά να μην έχει και την καλύτερη…μυρωδιά και τους γείτονες ησυχία.Στα σπίτια που είχαν αυλή ακουγόταν το “ντάπα ντούπα” της πορτοκαλί θεάς”.\n\nΟ Γκάλης και η παρέα του έπρεπε να “πάνε φυλακή” για “έμμεση συμμετοχή σε διατάραξη κοινής ησυχίας…” :-)\n\n\n

Σημερινή κατάσταση και μελαγχολία…

\nΤο παραπάνω άρθρο δεν το έγραψα θέλοντας να δείξω ότι η δική μας εποχή ήταν η πιο αγνή (άλλωστε, κακά τα ψέμματα, ο καθένας για την εποχή του αυτό πιστεύει…) αλλά για να τονίσω τον “πορτοκαλί πυρετό” που υπήρχε την δεκαετία ου ’90. Και δεν μπορώ να μην διαπιστώσω ότι σήμερα, όσες επιτυχίες και να έρθουν από ελληνικές ομάδες, οι συζητήσεις και η αγάπη για το μπάσκετ σίγουρα δεν είναι πια ίδια.\n\nΠλέον, σε πολλά ανοιχτά γήπεδα αντικρίζεις σκουριασμένες μπασκέτες, ελαττωματικά τερέν και πάνω απ’όλα…ερημιά.\n\nΣίγουρα η οικονομική κρίση έχει συμβάλλει στα παραπάνω(που να βρει κάποιος την διάθεση πια…), αλλά για να είμαστε ειλικρινείς η αγάπη εκείνης της δεκαετίας και σε τέτοιον βαθμό ίσως να μην υπάρξει ξανά στο μέλλον. Άλλωστε τα “ωραία κρατάνε λίγο”…\n\nΤo hit που θα τραγουδάμε πάντα…\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=9jK-NcRmVcw?w=728\n\n