Το να αγωνίζεται κάποιος στο NBA αποτελεί από μόνο του την μέγιστη τιμή για τον ίδιο και την καριέρα του. Το να καταφέρει όμως να αγωνιστεί για περίπου μια εικοσαετία και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο, ξεπερνώντας τραυματισμούς και εν τέλει να αποσυρθεί στα 41 του χρόνια είναι κάτι που αν μη τι άλλο δε το συναντάμε και πολύ συχνά.\n\nΟ Καναδός Στιβ Νας ήταν από τους λίγους που πέτυχαν όλα τα παραπάνω και νομίζουμε αξίζει ένα άρθρο προκειμένου να θυμηθούμε την σπουδαία καριέρα του…\n
Γνωριμία το 1994…
\nΟ Νας γεννήθηκε το 1974 στον Καναδά. Σαν Έλληνες τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά το 1994 στο Μουντομπάσκετ του Καναδά και συγκεκριμένα σ’έναν αγώνα που έκρινε την πρόκριση της Εθνικής μας στην τετράδα για πρώτη φορά στην ιστορία της και έσπασε καρδιές.\n\nΗ εικόνα του απογοητευμένου Νας στο τέλος μας θυμίζει ότι κάποτε πικράναμε αυτόν τον μεγάλο αθλητή…\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=qVC_W2lmAEw\n
Τα πρώτα βήματα στον “μαγικό κόσμο” του NBA
\n
Στιβ Νας – Σάντα Κλάρα\n\nΤο πρώτο σοκ όμως τον πείσμωσε. Μετά από 4 χρόνια φοίτησης στο κολέγιο Σάντα Κλάρα(1992-96) ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι στο NBA. Πρώτος του σταθμός ήταν η Αριζόνα και οι Φοίνιξ Σανς οι οποίοι βρίσκονταν σε μεταβατικό στάδιο καθώς έμπαιναν στην μετά-Μπάρκλεϊ εποχή.\n\nΒρισκόταν στην 15η θέση του ντραφτ εκείνης της χρονιάς αλλά τα δύο χρόνια που αγωνίστηκε εκεί έπεσε πάνω σε ”θηρία” της εποχής όπως οι Κέβιν Τζόνσον, Σαμ Κασέλ και Τζέησον Κιντ με αποτέλεσμα ο ρόλος του να είναι συμπληρωματικός, παίρνοντας πάντως κάποιες πρώτες εμπειρίες…\n
Ντάλας Μάβερικς και συμπαίκτης με Νοβίτσκι, Φίνλεϊ
\nΤο 1998 μετακομίζει στο Ντάλας.Την πρώτη χρονιά που έγινε το λοκ-άουτ, πέτυχε 7.9 πόντους και 5.5 ασίστ μ.ο..\n\nΩστόσο η δεύτερη τον ”σημάδεψε” από έναν τραυματισμό στον αστράγαλο που του ”κόστισε” απουσία από 25 αγώνες.\n\nΠάντως αυτή η σεζόν του άφησε κάτι θετικό και δεν ήταν άλλο από την προσθήκη του μεγάλου Ντιρκ Νοβίτσκι που σε συνδυασμό με την παρουσία του έμπειρου Μάικλ Φίνλεϊ, διαμόρφωνε τις κατάλληλες συνθήκες για να εξελιχθεί και ο ίδιος.\n\n
Στιβ Νας – Ντάλας Μάβερικς\n\nΔεν άργησε να φανεί αυτό… Τα επόμενα χρόνια(μέχρι το 2004) ο Στιβ Νας σκόραρε πάνω από 15 πόντους μ.ο. και έδινε πάνω από 7 ασίστ ανά παιχνίδι ενώ το 2002 συμμετείχε στο All-star game.\n\nΜαζί με τους Νοβίτσκι και Φίνλεϊ αποτελούσαν τους-τότε- ”Big-Three” του ΝΒΑ…\n
Επιστροφή στο Φοίνιξ…
\nΤο 2004 προαπάθησε να πετύχει ένα καλό συμβόλαιο με τους Ντάλας κάνοντας διαπραγματεύσεις με τον πρόεδρο Μαρκ Κούμπαν. Το γεγονός όμως ότι είχε συμπαίκτες τους Νοβίτσκι-Φίνλεϊ αυτή την φορά δεν τον ευνόησε καθώς ο Κούμπαν έδωσε τα περισσότερα χρήματα για να τους κρατήσει, καθώς επιπλέον, ήθελε ειδικά γύρω από τον νεαρό Νοβίτσκι να ”χτίσει” την ομάδα τα επόμενα χρόνια.\n\nΈτσι ο Νας γύρισε στο μέρος που άρχισε το ταξίδι του στο NBA, δηλαδή στο Φοίνιξ, όπου θα έβρισκε τους νεαρούς Σον Μάριον και Αμάρε Στουνταμάιρ και προπονητή τον έμπειρο Μάικ Ντ’Αντόνι, ο οποίος ήθελε στην ομάδα του ”κοντούς” παίκτες για να τρέχουν και να σουτάρουν. Αυτό το στυλ ”βόλευε” τον Νας που ανέβασε τις επιδόσεις του κατακόρυφα με πάνω από 10 ασίστ μ.ο και ποσοστά ευστοχίας πάνω από 50%.\n\n
Στιβ Νας – Φοίνιξ Σανς\n\nΤο 2005 κέρδισε το βραβείο του MVP .Την ίδια χρονιά οδήγησε τους Σανς στους τελικούς της Δύσης (πρώτη φορά μετά το 1993)αποκλείοντας μάλιστα τους Ντάλας Μάβερικς και παίρνοντας μια ”εκδίκηση” από τον Κούμπαν. Εκεί ηττήθηκε από τους μετέπειτα πρωταθλητές Σπερς.\n\n
Στιβ Νας – All-Star Game\n\nΤα επόμενα χρόνια είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και κατά καιρούς πετύχαινε μεγάλες διακρίσεις.Μια από αυτές ήταν την σεζόν 2006-2007 όπου πέτυχε 18 πόνους και 11 ασίστ μ.ο. φτάνοντας το ρεκόρ του μεγάλου Μάτζικ Τζόνσον το 1991.\n\nΕπίσης την ίδια χρονιά συμμετείχε στην πρώτη πεντάδα του All-Star game μαζί με τον Στουνταμάιρ. (μόλις δεύτερη φορά συνέβαινε παίκτες από την ίδια ομάδα να συμμετάσχουν στην πρώτη πεντάδα μετά το δίδυμο Σακίλ-Κόμπι Μπράιαντ το 2004).\n\nΌσον αφορά πάντως την ομάδα δεν κατέκτησε κάποιο τίτλο καθώς δεν είχε πάντα τους κατάλληλους συμπαίκτες.Έπαιξε πάντως και με τον Σακίλ Ο’Νιλ για δύο χρόνια(2008,2009).\n
Λέικερς, τραυματισμοί και τέλος στα 41…
\nΤο 2012 πήγε στους Λος Άντζελες Λέικερς προσπαθώντας με συμπαίκτη τον Κόμπι Μπράιαντ και προπονητή τον Φιλ Τζάκσον να τελειώσει την καριέρα του με κάποιον τίτλο. Έπεσε όμως πάνω σε δύο εμπόδια που ήταν οι συνεχείς τραυματισμοί και το Μαϊάμι των ”Big three” της εποχής (Λεμπρόν Τζέημς, Ντουϊέιν Γουέιντ και Κρις Μπος) που κατέκτησε 2 σερί τίτλους ενώ έχασε το three-peat στους τελικούς του 2014 από το Σαν Αντόνιο.Έτσι ο Νας έμεινε με το απωθημένο.\n\n
Στιβ Νας – Λέικερς\n\nΓενικά πάντως ήταν από τους παίκτες που ”ένωσαν” διαφορετικές γενιές παικτών, καταφέρνοντας και οι ίδιοι να προσαρμοστούν στις εξελίξεις και αφήνοντας το προσωπικό τους στίγμα…\n
Διεθνής καριέρα
\nΑν και χρόνια στις ΗΠΑ παρέμεινε πιστός στρατιώτης της εθνικής ομάδας του Καναδά με την οποία όμως απέτυχε να συμμετάσχει σε 2 Ολυμπιάδες(2000,2004).Ειδικά ο αποκλεισμός το 2000 στο Προολυμπιακό, όπου ο Καναδάς έχασε από την Γαλλία τον πλήγωσε και με δάκρυα στα μάτια δήλωσε:\n
“Πονάει πολύ, νιώθω ότι τους έριξα όλους”.
\nΔηλώσεις που δείχνουν πόσο πατριώτης ήταν παρά το γεγονός ότι ήταν καταξιωμένος σταρ…\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=TSCk8nWM6xE\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=Y52sQoSAr6g\n
Ο ”Σερ” Τσαρλς Μπάρκλεϊ , πέρα από έναν μεγάλο αθλητή της ”χρυσής εποχής” του ΝΒΑ, ήταν ένας άνθρωπος με πολύπλευρη προσωπικότητα και δεν δίσταζε να τα ”βάζει” με τον οποιονδήποτε προκειμένου να υποστηρίξει τις απόψεις του, κάτι που κάποιες φορές το ”πλήρωσε”.\n\nΣε γενικές γραμμές όμως έμεινε στην ιστορία σαν ένας μεγάλος ηγέτης ο οποίος αδικήθηκε από το γεγονός ότι δεν κατέκτησε κάποιο δαχτυλίδι… Ας θυμηθούμε τον ”Σερ” Τσαρλς εντός και εκτός γηπέδων…\n
Καριέρα γεμάτη διακρίσεις…
\nΤι να πρωτογράψει κανείς για τον Μπάρκλεϊ . Γεννήθηκε στο Λιντς της Αλαμπάμα στις 20 Φεβρουαρίου του 1963 κι επιλέχθηκε στο νούμερο 5 του ντραφτ του 1984 από τους Φιλαδέλφεια Σίξερς, με τους οποίους αγωνίστηκε έως το 1992. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια αγωνίστηκε στους Φοίνιξ Σανς και άλλα τόσα στους Χιούστον Ρόκετς. Πέτυχε 23.757 πόντους (μ.ό. 22,1), 12.546 ριμπάουντ (11,7) και 4.215 ασίστ (3,9).\n\nΕίναι ένας από τους μόλις πέντε παίκτες που έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το «φράγμα» των 20.000 πόντων, 10.000 ριμπάουντ και 4.000 ασίστ. Αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος το 1993, πέντε φορές μέλος της κορυφαίας πεντάδας (1988, 1989, 1990, 1991, 1993) κι άλλες τόσες μέλος της καλύτερης δεύτερης (1986, 1987, 1992, 1994, 1995), ενώ ήταν μέλος της κορυφαίας πεντάδας και ως ρούκι, το 1985.\n\nΕπίσης, πήρε μέρος σε 11 All Star Game (1987-1997). Αποτέλεσε μέλος της «Dream Team», με την οποία κατέκτησε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, το 1992 στη Βαρκελώνη και το 1996 στην Ατλάντα.\n\nΤο 2006 μπήκε στο Hall of Fame ως ένας από τους καλύτερους 50 παίκτες στην ιστορία του NBA.\n
Τα πρώτα δύσκολα βήματα του ”χοντρούλη”…
\nΚάνοντας τα πρώτα του βήματα στο κολλέγιο του Όμπερν, οι ενδείξεις μόνο καλές δεν ήταν για τον Μπάρκλεϊ καθώς με ύψος κάπου στα 1.75 μέτρα και βάρος γύρω στα 100 κιλά, είχε αποκλειστεί ακόμα και από την αναπληρωματική ομάδα του σχολείου του.\n\nΌμως αυτό κάθε άλλο παρά τον πτόησε. Με πολλές προπονήσεις και επιμονή, ο ”χοντρούλης” Τσαρλς(όπως τον έλεγαν στο κολλέγιο)κατάφερε μέσα σε 3 χρόνια να είναι πρώτος ριμπάουντερ, έχοντας μάλιστα το ταλέντο να αξιοποιεί τον όγκο του καθώς είχε να αντιμετωπίσει πολύ ψηλότερους αντιπάλους(ο ίδιος όσο ήταν φοιτητής έφτασε στο 1.92).\n\nΠέρα όμως από τα αγωνιστικά έδειξε και ”κάποια προσόντα” εκτός παρκέ καθώς είχε άποψη για τα πάντα σαν ένας έμπειρος παίκτης.Κάτι που μετά τον βοήθησε…\n
Φιλαντέλφεια, αρχή στο NBA και οι ”εμπρηστικές” δηλώσεις…
\n
Charles Barkley – Τσαρλς Μπάρκλεϊ\n\nΤο 1984 μεταγράφηκε στους Φιλαντέλφεια Σίξερς και φρόντισε από την αρχή του ταξιδιού του στο NBA να δείξει ότι θα έχει ”ιδιαίτερο” ρόλο. Μιλούσε πολύ, τσακωνόταν με αντιπάλους, ”την έλεγε” στους διαιτητές και αντιδρούσε πολλές φορές στις προπονητικές οδηγίες. Ο ίδιος δήλωνε:\n
“Κάνω τη δουλειά μου και προσπαθώ να κερδίζω διότι αυτό πληρώνομαι να κάνω και όχι για να ευχαριστήσω τους φιλάθλους. Δε με νοιάζει τι πιστεύει ο κόσμος για μένα.”
\nΣτην τριετία 1988-1991 η Φιλαντέλφεια το καλύτερο που θα κατάφερνε να πετύχει ήταν να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά της Ανατολικής Περιφέρειας το 1990 και το 1991. Ο Μπάρκλεϊ, έχοντας τον απόλυτα πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα άρχισε ρίχνει τις ευθύνες στους συμπαίκτες του για την απώλεια επιτυχιών.\n\nΈκανε μάλιστα την εξής δήλωση:\n
«Οι Σίξερς είναι μια κακή ομάδα που πρέπει ν’ αγγίξει την τελειότητα στο παιχνίδι της για να κερδίσει οποιοδήποτε παιχνίδι»,
\nενώ σε κάποια ντροπιαστική ήττα είπε:\n
«ύστερα από τέτοιες ήττες πηγαίνεις στο σπίτι σου και βαράς τη γυναίκα και τα παιδιά σου»
\nδήλωση που ξεσήκωσε αντιδράσεις από τους εκπροσώπους των γυναικείων δικαιωμάτων.Ωστόσο το ”αποκορύφωμα” ήταν ένα περιστατικό που έλαβε χώρα το Μάρτιο του 1991 στο Νιου Τζέρσι. Ένας φίλαθλος τον έβριζε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα με ρατσιστικά επίθετα με αποτέλεσμα ο Τσαρλς να επιχειρήσει να τον φτύσει, πετυχαίνοντας κατά λάθος ένα κοριτσάκι.\n\nΠέρα από το γεγονός ότι τιμωρήθηκε από την ομάδα του, η δημόσια εικόνα του είχε πληγεί ανεπανόρθωτα. Ωστόσο, σε βάθος χρόνου αυτό του έκανε καλό κάτι που το παραδέχτηκε λέγοντας:\n
«Απ’ αυτό το ατυχές περιστατικό, αντιλήφθηκα ότι ήμουν πολύ νευρικός εξαιτίας της επιθυμίας μου να κερδίσω. Έπρεπε να ηρεμήσω και να αρχίσω να σέβομαι περισσότερο το παιχνίδι, αντί να με απασχολεί το πώς θα κερδίσω με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο».
\n
Charles Barkley – Τσαρλς Μπάρκλεϊ\n
1992-93:Σανς και MVP χωρίς στέμμα
\n
Charles Barkley – Τσαρλς Μπάρκλεϊ\n\nΌλα τα παραπάνω ήταν φυσικό να οδηγήσουν στον Μπάρκλεϊ στο να ψάξει για μια ομάδα με την οποία θα μπορούσε να διεκδικήσει τίτλο.Οι Φοίνιξ Σανς, με τους Σέντρικ Σεμπάλος, Ντάνι Έιντζ, Νταν Μάρλευ και τον φοβερό Κέβιν Τζόνσον έμοιαζαν ως η ομάδα που θα μπορούσε να του προσφέρει κάτι τέτοιο.\n\nΗ μεταγραφή του την σεζόν 1992-93 συνέπεσε και με ίσως την κορυφαία του χρονιά στο NΒA, καθώς εκείνη την χρονιά ανακηρύχτηκε MVP της κανονικής περιόδου. Τελικά έφτασε έμεχρι τους τελικούς όπου για κακή του τύχη βρήκε έναν ”πληγωμένο”(για την απώλεια του βραβείου ΜVP)Τζόρνταν ο οποίος οδήγησε τους Μπουλς στο τρίτο σερί ους πρωτάθλημα.\n\nΉταν η αρχή αγωνιστικής πτώσης του Μπάρκλεϊ .\n
1994-96:Στην ”σκιά” του Ολάζουον και μεταγραφή στους Ρόκετς
\nΣτους Σανς έμεινε άλλα 3 χρόνια και προσπάθησε να φτάσει όσο ψηλότερα γινόταν.Η πρώτη αποχώρηση του Τζόρνταν το 1993 έδινε αισιοδοξία σ’αυτόν και άλλους αστέρες(Ολάζουον, Ρόμπινσον, Μαλόουν) ότι μπορούσαν να κατακτήσουν κάποιο δαχτυλίδι.\n\nΩστόσο τις σεζόν 1993-94 και 1994-95 ο ”Σερ” έπεσε ”θύμα” του μεγάλου Ολάζουον ο οποίος τον απέκλεισε 2 διαδοχικές φορές με τους Ρόκετς (κατακτώντας και τα δαχτυλίδια), ενώ την σεζόν 1995-96 ταλαιπωρήθηκε από πολλούς τραυματισμούς.\n\nΟι σκέψεις για απόσυρση από την ενεργό δράση στριφογύριζαν στο μυαλό του…\n
1996-99:Χιούστον , η τελευταία ευκαιρία…
\n
Charles Barkley – Τσαρλς Μπάρκλεϊ\n\nΤο 1996 ο Μπάρκλεϊ πήγε στον ”κακό του δαίμονα”, τους Ρόκετς με σκοπό να διεκδικήσει κάποιο δαχτυλίδι δίπλα στους Ολάζουον και Ντρέξλερ.\n\nΦτάνοντας το 1997 στους τελικούς της Δύσης αντιμετώπισαν τους Τζαζ των Μαλόουν-Στόκτον οι οποίοι συνεργάζονταν με ”κλειστά μάτια” με αποτέλεσμα να κόψουν άλλη μια προσπάθεια του Τσαρλς για τίτλο.Ο ίδιος, νευριασμένος δήλωσε για τον Στόκτον:\n
“Προφανώς, οι διαιτητές δεν έχουν καμία όρεξη να δουλέψουν σωστά. Επιτρέπουν στον Στόκτον να δίνει ένα σωρό χτυπήματα στα σκριν, επειδή είναι μικρόσωμος, ενώ αν τα έκανε κάποιος άλλος αυτά όλοι θα έλεγαν ότι παίζει αντιαθλητικά. Προσποιούνται πως δε βλέπουν τι γίνεται μπροστά τους”
\nύστερα από τον δεύτερο αγώνα της σειράς κι ενώ πιο πριν είχε φροντίσει να ξαπλώσει με αντιαθλητικό φάουλ τον πλέι-μέικερ της Γιούτα.Γενικά πάντως από την στεναχώρια του άρχισε να χάνει τον έλεγχο βάλλοντας κατά πάντων.\n\nΑπό τους συμπαίκτες του που «δεν είχαν το αγωνιστικό πνεύμα που έπρεπε». Ενάντια σε μια εκφωνήτρια του NBC, από την οποία πήρε την αφορμή για να υποστηρίξει πως «οι γυναίκες δεν έχουν καμιά δουλειά με τα αντρικά αθλήματα».\n\nΜέχρι και από τον ίδιο του τον εαυτό, δηλώνοντας «αισθάνομαι τελειωμένος». Όταν ηρέμησε πάντως είπε και κάτι ακόμα πολύ σωστό και αντικειμενικό «Αν ο Κλάιντ, ο Χακίμ κι εγώ ήμασταν πέντε χρόνια νεότεροι δε θα υπήρχε αντίπαλος να μας κερδίσει. Όμως είμαστε μεγάλοι πλέον και κάθε χρόνο που περνάει θα γινόμαστε ακόμα λιγότερο καλοί».\n
Τίτλοι τέλους
\n
Μπάρκλεϊ – Ολάζουον – Πίπεν\n\nΤα τελευταία 2 χρόνια στο Χιούστον, ο Μπάρκλεϊ δεν θύμιζε σε τίποτα τον σταρ του παρελθόντος.Η έλευση του Πίπεν to 1999 δεν άλλαξε κάτι για εκείνον και την ομάδα του Η αυλαία ουσιαστικά είχε πέσει, κάτι που το γνώριζε και ο ίδιος.\n\nΉθελε όμως να αποσυρθεί με…στιλ και επιχείρησε να επιστρέψει για ένα και μοναδικό παιχνίδι μέσα στη χρονιά 1999-2000, προκειμένου να αποχωρήσει από το μπάσκετ με τους δικούς του όρους.\n\nΣτις 19 Απριλίου του 2000, λοιπόν, σε ένα εντός έδρας παιχνίδι ενάντιας στους Βανκούβερ Γκρίζλις, ο «Σερ» αγωνίστηκε για έξι λεπτά και πέτυχε 2 πόντους ύστερα από δικό του επιθετικό ριμπάουντ. Η συγκεκριμένη σκηνή σηματοδότησε και τους τίτλους τέλους.\n\nΟ «Σερ» αποσύρθηκε από τον αγώνα μέσα σε standing ovation, αλλά δεν καταδέχτηκε γι’ ακόμα μια φορά να λυγίσει, δηλώνοντας πως:\n
«Ο σημερινός αγώνας για μένα σήμαινε πολλά και δεν ξέρω αν μπορώ πραγματικά να σας κάνω να καταλάβετε τι εννοώ. Έχω κερδίσει κι έχω χάσει πολλούς αγώνες, ωστόσο η τελευταία ανάμνηση που είχα πριν απ’ το σημερινό παιχνίδι ήταν να με κουβαλάνε ανήμπορο έξω απ’ το γήπεδο. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το χωνέψει ο νους μου. Ήθελα να αποσυρθώ από το άθλημα με τους δικούς μου όρους και να πατάω στα δικά μου πόδια».
\n
Το περιστατικό με την Ανγκόλα και η …δικαίωση του Μπόμπι Νάιτ
\nΑξίζει να σημειωθεί ένα περιστατικό το 1992 με πρωταγωνιστή τον ίδιο, στο οποίο χτύπησε ηθελημένα έναν παίκτη της Αγκόλα στο πρώτο παιχνίδι της ”θρυλικής” Ντρημ-Τημ 1 για τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης.\n\nΟ ίδιος, αφού πριν το ματς είχε δηλώσει:\n
”Δεν ξέρω τους παίκτες της Ανγκόλα αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι θα έχουν πρόβλημα”,
\nείπε μετά το περιστατικό:\n
”Δεν μετανιώνω γιατί με έπαιξαν σκληρά”
\nΑυτό το επεισόδιο πάντως χλευάστηκε από όλη την κοινή γνώμη, ειδικά γιατί ”ήταν κόντρα στο Ολυμπιακό πνεύμα”.\n\nΕπίσης ”δικαίωσε” έστω και 8 χρόνια αργότερα τον Μπόμπι Νάιτ που είχε απορρίψει τον Μπάρκλεϊ από την Ολυμπιακή Ομάδα του 1984 λόγω χαρακτήρα.\n
\nΟ μεγάλος Μπάρκλεϊ ήταν πολύ δραστήριος και εκτός γηπέδων.Έχει παίξει σε ταινίες, έχει γράψει βιβλίακ και ήθελε να γίνει κυβερνήτης της Αλαμπάμα(!!). Επίσης έχει ταχθεί υπέρ των ομοφυλόφιλων, ενώ κατά τη διάρκεια του λοκ άουτ(1999) αποφάσισε να χαρίσει το μισθό του σε φιλανθρωπικά ιδρύματα λέγοντας:\n
«Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει λοκ άουτ κι εγώ να πληρώνομαι κανονικά».
\nΜιλώντας για τον Τζόρνταν είπε:\n
«ισχυρίζεται ότι είναι ο μεγαλύτερος αδελφός μου, αν και είναι μόλις τρεις μέρες μεγαλύτερος από μένα»
\nΑυτό το χρησιμοποίησαν οι εφημερίδες το 1993 όταν οι Μπουλς κέρδισαν τους Σανς και πήραν το πρωτάθλημα στην Αριζόνα με το σουτ του Πάξον στην λήξη, με το σχόλιο: «στο τέλος κερδίζει πάντα ο μεγαλύτερος αδελφός».\n\nΜάικλ Τζόρνταν Τσαρλς Μπάρκλεϊ\n
Οι ατάκες του έχουν μείνει στην ιστορία.
\n
«Με ακόμη δύο ντόνατς θα γίνω ο τέλειος κύκλος»
\n, είχε δηλώσει ενθουσιασμένος…\n
«Όταν δεν σου κάνουν έκπτωση στα «McDonald’s», τότε καταλαβαίνεις πως πρέπει να αποσυρθείς»
\nαναφερόμενος στον Καρλ Μαλόουν.\n
«Παρατάω το μπάσκετ για την κολύμβηση. Θα μείνω στην πισίνα όσο υπάρχουν κορίτσια χωρίς τοπ»
\nγια το μέλλον του. Φυσικά, έχει τσακωθεί και έχει πει κατά καιρούς πολλά ”γαλλικά”. Έχει εκστομίσει αμέτρητες βρισιές. Πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του πάθους του για το παιχνίδι…\n
https://www.youtube.com/watch?v=-vCn-eXCu1o\n\nΤο 1993 τέθηκαν αντιμέτωποι στους τελικούς του ΝΒΑ οι φοβεροί Σικάγο Μπουλς του Τζόρνταν με τους Φοίνιξ Σανς του Μπάρκλευ. Οι ”ταύροι”, με τον Τζόρνταν ”σεληνιασμένο’,’ και μετά από 6 φοβερούς αγώνες (π.χ. το 3ο παιχνίδι κρίθηκε σε 3 παρατάσεις ενώ το 6ο από σουτ σχεδόν στη λήξη του αγώνα) επικράτησαν με 4-2 νίκες (με μειονέκτημα έδρας) και κατέκτησαν το πρώτο ”three-peat” της ιστορίας τους (3 σερί πρωταθλήματα). To αξιοσημείωτο της σειράς ήταν ότι στα 5 από τα 6 παιχνίδια νίκησε ο φιλοξενούμενος. Ήταν και μια ”απάντηση” του Τζόρνταν στην κριτική επιτροπή του ΝΒΑ, η οποία είχε δώσει τον τίτλο του MVP στον Μπάρκλευ. Οι Μπουλς πήραν τα 2 πρώτα παιχνίδια στο Φοίνιξ, απάντησαν οι Σανς με 2 νίκες σε 3 παιχνίδια στο Σικάγο και στο 6ο παιχνίδι πήραν τον τίτλο οι Μπουλς πάλι μέσα στο Φοίνιξ με τρίποντο του Τζον Πάξον στην εκπνοή.\n\n \n\nΔείτε παρακάτω τα τελευταία 14″ του 6ου παιχνιδιού Φοίνιξ-Σικάγο και το τρίποντο του Τζον Πάξον που έδωσε τον 3ο συνεχόμενο τίτλο στους Μπουλς:\n\n
