Tag: ολυμπιακοι αγωνες

Posted on

Νάντια Κομανέτσι. Από το απόλυτο 10 στην φυγή!

Νάντια Κομανέτσι. Από το απόλυτο 10 στην φυγή!

\n\nΈνας αθλητής που είναι καταξιωμένος συνήθως μένει στις συνειδήσεις του φίλαθλου κόσμου ως “άφθαρτος” και “άνθρωπος-μηχανή”.Με αυτό εννοούμε ότι η καταξίωση πολλών αθλητών που έγραψαν ιστορία ίσως να έκανε πολύ κόσμο να ξεχάσει τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπισαν στην ζωή τους και τα οποία πολλές φορές χαρακτηρίζονται ως το “τίμημα της δόξας”.\n\nΈνα τέτοιο “τίμημα” “πλήρωσε” σε μεγάλο βαθμό και το “τέλειο δεκάρι” της ρυθμικής γυμναστικής την δεκαετία του ’70, η Νάντια Κομανέτσι.\n

Το απόλυτο Άριστα 10 της Νάντια Κομανέτσι…

\nΗ Νάντια Κομανέτσι γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1961 στο Ονέστι της Ρουμανίας.\n\nΗ μητέρα της, όταν ήταν έγκυος σε αυτήν, έβλεπε μια ταινία που η κύρια πρωταγωνίστρια ονομαζόταν Νάντια, γι’αυτό αποφάσισε να δώσει στην κόρη της αυτό το όνομα.\n\nΤο 1970, σε ηλικία μόλις 9 ετών κατέκτησε το Εθνικό πρωτάθλημα της χώρας της ενώ διεθνώς έγινε γνωστή σε ηλικία 13 ετών όταν και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε όλα τα αθλήματα εκτός από τις ασκήσεις εδάφους(εκεί πήρε το ασημένιο)στο ΠανευρωπαΪκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Σκίεν της Νορβηγίας.\n\n

Νάντια Κομανέτσι
Νάντια Κομανέτσι
\n\nΗ απόλυτη καταξίωση όμως για την Κομανέτσι ήρθε το 1976 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ.Εκεί, στις παράλληλες μπάρες σημείωσε τη μεγαλύτερη βαθμολογία όλων των εποχών στο άθλημα, δηλαδή το τέλειο 10, κερδίζοντας πανηγυρικά το χρυσό μετάλλιο.\n\nΣτην Ολυμπιάδα αυτή κέρδισε άλλα δύο χρυσά μετάλλια.Έμεινε έτσι στην ιστορία ως η πρώτη αθλήτρια που καταφέρνει να βαθμολογηθεί με το “απόλυτο”.’Ηταν πια η κορυφαία καταξίωση για το 14χρονο κορίτσι-θαύμα…\n

Ο “Γολγοθάς” μετά την δόξα…

\nΌλα τα παραπάνω φάνταζαν ιδανικά για την ίδια και για μια ωραία και ήρεμη ζωή που θα μπορούσε να έχει στο μέλλον.Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν τελείως ανάποδα.\n\nΤο “πρόγευμα” ήταν το διαζύγιο που πήραν οι γονείς της, κάτι που της δημιούργησε προβλήματα στην ψυχολογία της, σαν αυτά που δημιουργούνται σε κάθε παιδί όταν βρεθεί σε τέτοια κατάσταση. Τα χειρότερα όμως θα ερχόντουσαν λίγο μετά.\n\nΑυτά αφορούσαν το αυστηρό καθεστώς του Τσαουσέσκου, ο οποίος αναίτια χώρισε την Νάντια από τον προπονητή της Μπέλα Κάρολι ο οποίος ήταν σαν δεύτερος “πατέρας” της.Μετά τον χωρισμό των γονιών της έχανε και έναν ακόμα δικό της άνθρωπο.\n\nΗ ίδια, καταρρακωμένη ψυχολογικά, επιχείρησε να αυτοκτονήσει καταπίνοντας χλωρίνη.Τελικά δεν ήρθε το “μοιραίο” αλλά αντίθετα αυτή η κίνηση έγινε αιτία να της επιτραπεί να προπονείται ξανά με τον αγαπημένο της Κάρολι.\n\n \n

Ο γιος-“διάβολος” του Τσαουσέσκου

\nΤα βάσανα της όμως δεν έλεγαν να τελειώσουν.Το 1979 αποκαλύφτηκε ότι διατηρούσε σχέση με τον γιο του Τσαουσέσκου.Η ίδια αποκάλυψε ότι της φερόταν σαν “σκουπίδι” και της έκανε την ζωή “κόλαση”.\n\nΆλλωστε η φήμη της ως αθλήτρια δεν της έδινε καμία ισχύ απέναντι στο πανίσχυρο καθεστώς Τσαουσέσκου.Τελικά, με πολύ κόπο, συνέχισε την καριέρα της μέχρι το 1980, οπότε συμμετείχε για τελευταία φορά σε αγώνες.\n

Φυγή από την χώρα…

\nΕίχε καταλάβει όμως ότι όσο έμενε στην Ρουμανία η ζωή της θα ήταν πάντα δύσκολη(στην καλύτερη περίπτωση), με αποτέλεσμα να σκέφτεται το ενδεχόμενο να φύγει και το μόνο που την κράταγε ήταν η οικογένεια της.\n\nΌμως το καθεστώς Τσαουσέσκου γινόταν όλο και πιο καταπιεστικό απέναντι της προκειμένου να αποτρέψει το ενδεχόμενο φυγής μια αθλήτριας που είχε δοξάσει την χώρα.\n\nΌλα αυτά την ανάγκασαν τελικά να φύγει από την Ρουμανία το 1989 με την βοήθεια ενός Ρουμάνου που ζούσε στην Αμερική, του Κονσταντίν Πανάιτ.Ο προπονητής της Καρόλι είχε αποχωρήσει το 1981. Η νύχτα που πήρε την απόφαση ήταν ίσως η δυσκολότερη στην ζωή της:\n

“Τότε, το να φύγεις ήταν δρόμος χωρίς επιστροφή. Την απόφαση μου την είπα μόνο στον αδερφό μου Άντριαν ο οποίος με πήγε μέχρι τα σύνορα με την Ουγγαρία. Από εκεί βρέθηκα στην Αυστρία, όπου πήγα κατευθείαν στην Αμερικανική πρεσβεία και εν συνεχεία μπήκα σε πτήση για την Νέα Υόρκη.Ήταν η πιο δύσκολη νύχτα στην ζωή μου…”

\nδήλωσε πρόσφατα.\n\n

Νάντια Κομανέτσι
Νάντια Κομανέτσι
\n

Αμερική και “βασιλικός γάμος”

\nΜετά από τόσα βάσανα που πέρασε η Κομανέτσι, έφτασε στην Αμερική όπου μετά από λίγο καιρό γνώρισε τον επίσης Ρουμάνο πρώην προπονητή Αλεξάντρο Στέφου.\n\n

Νάντια Κομανέτσι
Νάντια Κομανέτσι
\n\nΤον ακολούθησε στο Μόντρεαλ και εκεί ξεκίνησε τη νέα της ζωή όπου επαγγελματικά δεν περιελάμβανε αγωνιστική δράση αλλά προώθηση αθλητικού εξοπλισμού.\n\nΔυστυχώς άλλο ένα πλήγμα ήρθε για εκείνη όταν ο Στέφου σκοτώθηκε σε δυστύχημα…\n\nΤελικά στον δρόμο της βρέθηκε ο πρώην γυμναστής Μπαρτ Κόνερ, τον οποίο γνώριζε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.\n\nΤο 1996 παντρεύτηκαν στο Βουκουρέστι και ο γάμος χαρακτηρίστηκε ως « εκδοχή του βασιλικού γάμου στον κόσμο των σπορ».\n\nΜε τον Κόνερ απέκτησε ένα γιο, τον Ντίλαν. Σήμερα μαζί με τον σύζυγό της πραγματοποιεί ταξίδια ανά τον κόσμο μεταφέροντας το αθλητικό ιδεώδες.Επιτέλους το “χρυσό κορίτσι” της ρυθμικής βρήκε την “Ιθάκη” του…\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=4m2YT-PIkEc?w=728\n\n

Posted on

Σπύρος Λούης. Το 1896, έτρεξε για τα μάτια μιας γυναίκας !

Σπύρος Λούης. Το 1896, έτρεξε για τα μάτια μιας γυναίκας !

Ένας σφοδρός έρωτας κρύβεται πίσω από την ιστορία του Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη. Ο 23χρονος νερουλάς από το Μαρούσι αποφάσισε να λάβει μέρος στο μαραθώνιο των Ολυμπιακών αγώνων του 1896 για τα μάτια μιας γυναίκας.\n\n

Σπύρος Λούης. Το 1896, έτρεξε για τα μάτια μιας γυναίκας !
Σπύρος Λούης, 1896.
\n\nΗ ωραία Ελένη του (Ελένη Κόντου) ήταν η ψυχοκόρη της μαμής του Αμαρουσίου. Η θετή της μητέρα Ασπασία Τερζοπούλου ήταν πολύ πλούσια και δύστροπη.\n\nΟι συντοπίτες της τη φώναζαν με το παρατσούκλι «Τούρλιανη» και ονειρευόταν για την κόρη της έναν πολύ πλούσιο και σπουδαίο γαμπρό. Ο Λούης δεν είχε καμμιά ελπίδα. Ήταν φτωχός και αγράμματος.\n\nΜε το ζόρι είχε πάρει το απολυτήριο του δημοτικού, αφού τα γράμματα δεν τα έπαιρνε. Δύο φορές είχε μείνει στην ίδια τάξη και συνεχώς έτρωγε τιμωρίες για τις αταξίες του.\n\nΕίχε απελπιστεί γιατί η στρυφνή πεθερά του δεν ήθελε ούτε το όνομα του να ακούει. Ώσπου η Ελένη άκουσε για τον μαραθώνιο και όλο το θόρυβο που γινόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ειδικά για αυτό το αγώνισμα και κατέβασε τη φαεινή ιδέα:\n

“Αν τρέξεις και νικήσεις, δεν μπορεί να πει όχι”

\nΑυτό ήταν: η ιδέα σφήνωσε στο μυαλό του και λίγες μέρες αργότερα στεκόταν μπροστά στον αθλίατρο αξιώνοντας το δικαίωμα της συμμετοχής. Δεν ανήκε σε σύλλογο, δεν είχε προπονητή, δεν ήξερε καν τη διαδρομή.\n

Παραλίγο …εκτός

\nΟ Λούης μπήκε την τελευταία στιγμή στη λίστα των αθλητών της ελληνικής ομάδας, μετά από προτροπή του προέδρου της επιτροπής του Μαραθωνίου.\n\nΕίχε τερματίσει μόλις πέμπτος στους δεύτερους προκριμματικούς αγώνες και τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στους Ολυμπιακούς.\n\nΌμως, ο αρμόδιος του αγωνίσματος, ταγματάρχης Γιώργος Παπαδιαμαντόπουλος, ήταν διοικητής του Λούη όταν υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατό.\n\nΕγγυήθηκε προσωπικά για τη μεγάλη του αντοχή στο τρέξιμο, λέγοντας χαρακτηριστικά:\n

«Από τους Αμπελόκηπους τον έστελνα στο Σύνταγμα για τσιγάρα και γυρνούσε σε είκοσι λεπτά»

\n

Σπύρος Λούης. Το 1896, έτρεξε για τα μάτια μιας γυναίκας !

\n

Το χρονικό της κούρσας του Λούη

\nΗ διαδρομή ήταν 40 χιλιόμετρα και η αφετηρία ήταν στο Μαραθώνα και ο τερματισμός στο Καλλιμάρμαρο. Στις 10 Απριλίου του 1896 (ή στις 29 Μαρτίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ήταν τότε σε χρήση στην Ελλάδα), στις δύο η ώρα το μεσημέρι, τέσσερις ξένοι αθλητές, δώδεκα Ελληνες και ο νερουλάς από το Μαρούσι ήταν στημένοι στο σημείο εκκίνησης.\n\nΟι αθλητές βρίσκονταν εκεί από το προηγούμενο βράδυ και σύμφωνα με την παράδοση ο Λούης όλη τη νύχτα προσευχόταν. Όλοι θα έτρεχαν για το μετάλιο και εκείνος για την Ελένη.\n\nΟ Γάλλος Αλμπέν Λερμιζιό, που είχε πάρει και χάλκινο στα 1500 μέτρα, τέθηκε από νωρίς επικεφαλής της κούρσας. Αυτό όμως δεν προβλημάτισε τον Λούη. Στο Πικέρμι σταμάτησε σε ένα καφενείο και ζήτησε να πιει ένα ποτήρι κρασί, διαβεβαιώνοντας τους πάντες ότι θα νικήσει.\n\nΜετά το 32ο χιλιόμετρο ο Λερμιζιό κατέρρευσε από την εξάντληση και το προβάδισμα πήρε ο Αυστραλός Τέντι Φλακ, ένας λογιστής που κατοικούσε στο Λονδίνο. Είχε κι αυτός να επιδείξει ένα μετάλλιο, τόσο στα 800 όσο και στα 1.500 μέτρα. Ο Λούης άρχισε να μειώνει την απόσταση, ώσπου και ο Αυστραλός, που δεν ήταν συνηθισμένος σε τόσο μεγάλες αποστάσεις, κατέρρευσε μερικά χιλιόμετρα αργότερα, αφήνοντας το τελικό προβάδισμα στον φουστανελά Λούη.\n\n

Το Καλλιμάρμαρο - Σπύρος Λούης. Το 1896, έτρεξε για τα μάτια μιας γυναίκας !
Το Καλλιμάρμαρο
\n

Η ζωή του μετά τους Ολυμπιακούς.

\nΜετά από 2 ώρες 58 λεπτά και 50 δεύτερα, ο Σπύρος Λούης μπήκε στο Καλλιμάρμαρο όπου τον αποθέωσαν 50.000 θεατές με τιμές ήρωα. Ο νεαρός φουστανελάς δεν ξαναέτρεξε ποτέ.\n\nΠαρόλη τη φήμη, τις υποσχέσεις και τα δώρα, επέστρεψε στην παλιά του ζωή, στο επάγγελμα του και στις καθημερινές του συνήθειες. Το ότι κατάφερε να παντρευτεί την αγαπημένη του Ελένη, έφτανε και περίσσευε για αυτόν.\n\nΤο μόνο δώρο που αποδέχτηκε από όλες τις προσφορές και τις προτάσεις που είχε ήταν ένα γαϊδούρι για να τον βοηθάει να κουβαλάει το νερό.\n\nΜοναδική μελανή περιπέτεια της ζωής του στάθηκε μια περίεργη υπόθεση στην οποία βρέθηκε αναμεμειγμένος το 1926, όταν κατηγορήθηκε για πλαστογράφηση στρατιωτικών εγγράφων.\n\nΕμεινε στη φυλακή κάτι παραπάνω από έναν χρόνο και η υπόθεσή του προκάλεσε σάλο στον Τύπο, ώσπου αθωώθηκε και επέστρεψε στην αφανή καθημερινότητά του.\n\nΣπύρος Λούης. Το 1896, έτρεξε για τα μάτια μιας γυναίκας !\n\nΤην τελευταία του δημόσια εμφάνιση την έκανε το 1936, όταν προσκλήθηκε από τον Χίτλερ ως επίτμος φιλοξενούμενος από τους διοργανωτές των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων, που διοργανώθηκαν στο Βερολίνο.\n\nΠέθανε λίγους μήνες πριν από την ιταλική εισβολή στην Ελλάδα, στις 26 Μαρτίου 1940.\n\n«Έφυγε» πάμφτωχος και μάλιστα τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα, καθώς έπρεπε να περιποιείται την κατάκοιτη και βαριά άρρωστη γυναίκα του, την αγαπημένη του Ελένη.\n\nΠολλοί ισχυρίζονται ότι τότε ο Σπύρος Λούης έκλεψε τη νίκη του, κάτι που δεν έχει αποδειχθεί ποτέ….\n\nΠηγή: Μηχανή του Χρόνου

Posted on

Μαραθώνιος. Όταν η ψυχή “νικάει” το σώμα…

Μαραθώνιος. Όταν η ψυχή "νικάει" το σώμα...

Ο Μαραθώνιος αποτελεί ένα άθλημα ”ειδικών” συνθηκών.Μπορεί η αντοχή να είναι το κυριότερο στοιχείο για να μπορέσει κάποιος να τερματίσει,ωστόσο πολλές φορές χρειάζεται να επιστρατευτούν και τα τελευταία ψυχικά αποθέματα που έχουν απομείνει,προκειμένου να νικηθούν η κούραση και οι οποιεσδήποτε αντίξοες συνθήκες. Είναι οι περιπτώσεις που η εικόνα ”μιλάει” από μόνη της και μας θυμίζει ότι ο αθλητισμός, όσο επαγγελματικός και να έχει γίνει, εξακολουθεί να έχει ανθρώπινες στιγμές. Ας θυμηθούμε 3 περιπτώσεις Μαραθωνοδρόμων που έφτασαν στα όρια τους και δεν λύγισαν…\n

Χιβόν Ενγκέτιχ:Μπουσούλημα μέχρι το τέλος…(2015)

\nΤο πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της Κενυάτισσας μαραθωνοδρόμου Χιβόν Ενγκέτιχ στο Μαραθώνιο του Όστιν. Η αθλήτρια έμεινε από δυνάμεις λίγο πριν το τέλος της διαδρομής με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να τρέξει.’Επεσε κάτω και ενώ όλοι περίμεναν ότι θα εγκατέλειπε, εκείνη συνέχισε τον αγώνα της…μπουσουλώντας.\n\nΟι θεατές, βλέποντας την ηρωική προσπάθεια της Κενυάτισσας άρχισαν να την χειροκροτούν με όλη τους την δύναμη, παράλληλα όμως κάποιοι την προέτρεπαν να σταματήσει ενώ άνθρωποι του αγώνα ήταν δίπλα της με αναπηρικό καροτσάκι προκειμένου να την τοποθετήσουν σ’αυτό.Τελικά η Ενγκέτιχ τερμάτισε και μάλιστα στην τρίτη θέση καθώς είχε αποκτήσει μεγάλη διαφορά όσο έτρεχε κανονικά.\n\nΟ διευθυντής του αγώνα, Τζον Κόνλεϊ της είπε μετά το τέλος του αγώνα:\n

“Έτρεξες τον πιο θαρραλέο αγώνα και μπουσούλησες με τον πιο θαρραλέο τρόπο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου”

\nενώ γι αυτήν της την αυταπάρνηση της υποσχέθηκε να της δώσει το χρηματικό έπαθλο που αντιστοιχούσε στην δεύτερη θέση.\n\n

[gdlr_video url=”https://www.youtube.com/watch?v=7ngym4Z2SPw” ]\n\n \n

Ντοράντο Πιέτρι: Ιταλικό ”Νο” στην κούραση…(1908 Λονδίνο Ολυμπιακοί Αγώνες)

\nΟλυμπιακοί αγώνες σημαίνει, πέρα από Ολυμπιακό πνεύμα, μαχητική ψυχή και άδειασμα δυνάμεων προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Το παράδειγμα του Ντοράντο Πιέτρι στον Μαραθώνιο του Λονδίνου το 1908 αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα παραπάνω.\n\nΟ Ιταλός ξεκίνησε αργά την κούρσα και ανέβαζε ταχύτητα σταδιακά.Ήταν τόσο μεθοδικός που στο 32ο χλμ βρέθηκε δεύτερος, 4 λεπτά πίσω από τον Νότιοαφρικανό Χέφερον.Αποφάσισε όμως ότι δεν του αρκούσε το ασημένιο μετάλλιο και έτσι αποφάσισε να κάνει την μεγάλη του αντεπίθεση με αποτέλεσμα να βρεθεί πρώτος στο 39ο χλμ.\n\nΌμως αυτή η υπερπροσπάθεια άρχισε να φαίνεται δύο χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό με σημάδια κόπωσης και αφυδάτωσης.Παρά το γεγονός αυτό ο Ιταλός συνέχισε την κούρσα και μπήκε στο στάδιο όπου 75.000 θεατές, ανάμεσά τους και η βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας Αλεξάνδρα, παρακολούθησαν την ηρωική του προσπάθεια.\n\nΟ Πιέτρι, εξαντλημένος, πήρε λάθος δρόμο και χρειάστηκε την βοήθεια των κριτών για να επανέλθει στον σωστό.Στην συνέχεια οι τελευταίοι τον βοήθησαν 4 φορές να σηκωθεί, αφού από την κούραση έπεφτε στο έδαφος τρεκλίζοντας.\n\nΧαρακτηριστικό είναι ότι τα τελευταία 350 μέτρα τα έκανε σε 10 λεπτά, αλλά είχε τέτοια διαφορά από τους άλλους που τερμάτισε πρώτος. Δεύτερος τερμάτισε ο Αμερικανός Τζον Χέις, αλλά κατόπιν ένστασης της ομάδας των ΗΠΑ για αντικανονική βοήθεια των κριτών, του απονεμήθηκε το χρυσό μετάλλιο που αφαιρέθηκε από τον Πιέτρι.\n\nΗ Βασίλισσα πάντως τον βράβευσε την επόμενη μέρα με ένα ασημένιο κύπελλο, για την αυταπάρνηση και τα ψυχικά αποθέματα που έδειξε.\n\n[gdlr_video url=”https://www.youtube.com/watch?v=7iZfpm6E3zk” ]\n\n \n

Γκαμπριέλα Άντερσεν:η ”ελβετική σοκολάτα” που δεν έλιωσε…

\nΣτους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες το 1984 άλλη μια μαραθωνοδρόμος ”έκλεψε” την παράσταση.Η Γκαμπριέλα Άντερσεν, στον πρώτο Μαραθώνιο για γυναίκες που έγινε ποτέ, μετά από μια υπερπροσπάθεια μπήκε στο στάδιο για την τελική ευθεία, εξαντλημένη αλλά αποφασισμένη να τερματίσει.Η αφυδάτωση την είχε εξαντλήσει με αποτέλεσμα να παραπατάει έχοντας το αριστερό της χέρι κρεμασμένο ημιπαράλυτο στο πλευρό της, το δεξί της πόδι αλύγιστο και το πρόσωπό της γεμάτο απόγνωση και πόνο…\n\nΧρειάστηκε 5 λεπτά και 44 δευτερόλεπτα για να ολοκληρώσει τα τελυταία 400 μέτρα. Οι γιατροί ήταν δίπλα της για να ελέγχουν κατά πόσο έτρεχε ιδρώτας από το σώμα της προκειμένου να αποφευχθεί η πλήρης αφυδάτωση.\n\nΤελικά τερμάτισε 37η με χρόνο 2 ώρες 48 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα, μέσα σε μια πραγματική αποθέωση.Στην συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου πήρε εξιτήριο μόλις 2 ώρες μετά, δείχνοντας το πόσο γερός οργανισμός ήταν…\n\nΠάντως αυτό το γεγονός οδήγησε την ΔΟΕ(Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) στο να επιτρέψει την παροχή ιατρικής βοήθειας σε έναν μαραθωνοδρόμο, χωρίς αυτό να είναι παράνομο. Η αλλαγή αυτή ονομάστηκε «κανονισμός Αντερσεν-Σις».\n\n[gdlr_video url=”https://www.youtube.com/watch?v=lBasZWjd92k” ]

Posted on

Αλεξάντερ Καρέλιν. Η “Ρώσικη Αρκούδα” της ελληνορωμαϊκής πάλης

Αλεξάντερ Καρέλιν. Η "Ρώσικη Αρκούδα" της ελληνορωμαϊκής πάλης

\n\nΌταν μιλάμε για ελληνορωμαϊκή πάλη εννοούμε ένα σπορ που στηρίζεται κυρίως στην δύναμη και μετά στην τακτική και την αντοχή. Το μυαλό μας πάει σε θηριώδεις αθλητές με τρομακτική, για τα δεδομένα ενός μέσου ανθρώπου, όψη. Υπάρχουν όμως φορές που το “μέσα” ενός ανθρώπου είναι τελείως διαφορετικό από την εικόνα του. Και ειδικά όταν πρόκειται για τον μεγαλύτερο παλαιστή όλων των εποχών, Αλεξάντερ Καρέλιν, το θέμα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.\n\nΟ θηριώδης (1.93 ύψος,130 κιλά) παλαιστής, με καταγωγή από την Σιβηρία, αποτέλεσε για 13 χρόνια (1987-2000) τον ”φόβο και τον τρόμο” των διοργανώσεων της ελληνορωμαϊκής πάλης, καθώς παρέμεινε αήττητος όλο αυτό το διάστημα. Η φυσική του κατάσταση σε συνδυασμό με την ισοπεδωτική κυριαρχία του στο άθλημα ”ανάγκασαν” τους ειδικούς να μην προλαβαίνουν να του βγάζουν προσωνύμια όπως “Κινγκ Κονγκ”, “Ρώσικη Αρκούδα” και “Μέγας Αλέξανδρος”.\n\nΟ ίδιος, κάτοχος διδακτορικού στην Φυσική Αγωγή, είχε δηλώσει ότι ”μπορεί να προπονηθεί μέσα σε μια μέρα όσο ένας αθλητής σε όλη του την ζωή”. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, προσηνής και καλόκαρδος( εκτός από τις στιγμές που βρισκόταν στο ρινγκ όπου έδινε τα πάντα για την νίκη) και κάτοχος, εκτός των άλλων, 3 χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1988,1992,1996) αποτελεί τον ”εφευρέτη” της λαβής “Άρση Καρέλιν”, όπου, αφού ανύψωνε τον αντίπαλο στον αέρα, τον πέταγε στο ταπί με “ρίψη δια μέσου γέφυρας”. Αυτή η κίνηση απαιτούσε τεράστια δύναμη και του έδινε πάντα τον μέγιστο αριθμό βαθμών(5) που μπορούσε να πάρει ένας παλαιστής  από μια μόνο κίνηση.\n\nΟ Καρέλιν τρέφει μεγάλο σεβασμό για την Ελλάδα, την χώρα που “γέννησε” το άθλημα που τον έκανε γνωστό και την οποία έχει επισκεφτεί 5 φορές για αγώνες, έχοντας κερδίσει 2 χρυσά (1994  Πανευρωπαϊκό, 1999 Παγκόσμιο). Αποσύρθηκε το 2000 μετά τους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, όπου έχασε στον τελικό από τον Αμερικανό Ρούλον Γκάρντνερ και λίγα χρόνια μετά τιμήθηκε από την Διεθνή Ομοσπονδία Πάλης με τον τίτλο του “κορυφαίου παλαιστή όλων των εποχών”. Ένας αθλητής πρότυπο από κάθε άποψη…\n\n \n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=7_dDKWmyz4k?w=728

Posted on

Τα “αιώνια” 3 δευτερόλεπτα του Μονάχου…(ΕΣΣΔ-ΗΠΑ)

Το 1972 ο τελικός του μπάσκετ των Ολυμπιακών αγώνων του Μονάχου βρήκε αντιμέτωπες τα 2 μπασκετικά ”μεγαθήρια” της εποχής, ΕΣΣΔ-ΗΠΑ. Οι τελευταίοι, έως τότε, δεν είχαν χάσει κανένα ματς στους Ολυμπιακούς Αγώνες,έχοντας 7 σερί χρυσά αλλά και γενικότερα 62 σερί νίκες…\n\nΣ’εκείνο τον τελικό, η Σοβιετική Ένωση ήταν μπροστά σχεδόν σε όλη την διάρκεια του αγώνα ,αλλά οι ΗΠΑ, με την στόφα της ανίκητης ομάδας ,πέρασαν μπροστά με 2 βολές του Νταγκ Κόλινς, 50-49 1 δευτερόλεπτο(αρχικά) πριν το τέλος. Τότε συνέβησαν όλα όσα έμειναν στην ιστορία και έβαλαν αυτόν τον αγώνα στο ”πάνθεον” του παγκόσμιου μπάσκετ…\n\nΑρχικά οι Σοβιετικοί, μετά τις βολές του Κόλινς, επανέφεραν άτσαλα την μπάλα με αποτέλεσμα να λήξει ο χρόνος και οι Αμερικανοί να αρχίσουν τα πανηγύρια.Ο διαιτητής του αγώνα ,όμως, έδωσε εντολή να επαναληφθεί η φάση, καθώς, όπως είπε, δεν είχε σφυρίξει την επαναφορά. Η φάση επαναλήφθηκε και η κόρνα της λήξης ακούστηκε όταν δόθηκε η πρώτη πάσα. Τότε ο γενικός γραμματέας της FIBA, Ουίλιαμ Τζόουνς, διέταξε την επανάληψη της φάσης για 3η φορά, με το χρονόμετρο να γυρίζει στα 3 δευτερόλεπτα. Αυτή η φορά ήταν η φαρμακερή… Η μακρινή πάσα του Ιβάν Εντέσκο βρήκε τον ”θρυλικό” Αλεξάντερ Μπέλοφ, ο οποίος σημείωσε το τελικό 51-50 και έδωσε τέλος στη απόλυτη κυριαρχία των ΗΠΑ.Την επόμενη μέρα οι ΗΠΑ , σ’ένδειξη διαμαρτυρίας ,δεν παρέλαβαν τα ασημένια μετάλλια ,τα οποία έως σήμερα παραμένουν στο Μόναχο.\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=r_5W0yrk39k\n\n

Οι ΗΠΑ διαμαρτύρονται μετά το χαμένο τελικό. Μόναχο 1972
Οι ΗΠΑ διαμαρτύρονται μετά το χαμένο τελικό.

Posted on

Η πραγματική ”ομάδα-όνειρο” (Dream Team).

Πριν 22 χρόνια ,στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, έμελλε να μάθουμε για πρώτη φορά τον όρο ”ομάδα-όνειρο”(Dream Team) και να τον καταλάβουμε και στην πράξη. Συγκεκριμένα, το NBA, μετά από κάποιες αποτυχίες των ΗΠΑ (Ολυμπιακοί Σεούλ 1988, Παγκόσμιο 1990) αποφάσισε μια και καλή η ομάδα να αποτελείται από επαγγελματίες και όχι από κολλεγιόπαιδα. Έτσι μάζεψε όλη την ”αφρόκρεμα” εκείνης της εποχής και την έστειλε στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992.\n\nΗ ”αφρόκρεμα αυτή έμελλε να αποτελείται από 12 παίκτες ,10 εκ των οποίων αργότερα μπήκαν στο Hall of Fame του NBA. Τζόρνταν, Τζόνσον, Μπέρντ,  Μπάρκλευ,  Γιούινγκ, Ρόμπινσον, Ντρέξλερ, Στόκτον, Μούλιν ,Μαλόουν,Πίπεν και ο ρούκι εκείνης της χρονιάς Λέτνερ (είχε πάρει την θέση του Αιζαια Τόμας , ο οποίος ”πλήρωσε” μια κόντρα του με τον Τζόρνταν κατά την διάρκεια της σεζόν). Εύλογα καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή η ομάδα έπρεπε απλά να εμφανιστεί στο παρκέ για να κερδίσει.\n\nΜπορούμε να πούμε ότι ήταν και η πρωταγωνίστρια εκείνων των αγώνων και όπου εμφανιζόταν το λεωφορείο που τη μετέφερε γινόταν πανικός. Ακόμα και μέσα στο γήπεδο πολλοί παίκτες αντίπαλων ομάδων ζητούσαν απεγνωσμένα ένα αυτόγραφο ή μια φωτογραφία με τους αγαπημένους τους σταρ ,τους οποίους τότε τους έβλεπαν μόνο από την τηλεόραση.(χαρακτηριστικό στιγμιότυπο στον αγώνα ΗΠΑ-Λιθουανία όπου ο ,γνωστός από τη θητεία του στον Ολυμπιακό, Καρνισόβας είχε κάτσει στη γωνία του πάγκου και τράβαγε φωτό τις καλύτερες φάσεις του αγώνα)\n\nΌσον αφορά το αγωνιστικό σκέλος τι να πούμε και τι να αναλύσουμε.. Νίκες κατά σειρά με Αγκόλα, Κροατία, Βραζιλία ,Γερμανία και Ισπανία (όλες με πάνω από 30 πόντους διαφορά και με μ.ο. επίθεσης περίπου 110 ανά παιχνίδι) .Στα προημιτελικά επικράτησε επί του Πουέρτο Ρίκο ενώ στον ημιτελικό διέλυσε την Λιθουανία του Σαμπόνις με 127-76. Στον τελικό με την Κροατία του συγχωρεμένου Ντράζεν Πέτροβιτς, του Ράτζα και του μελλοντικού αστεριού των Μπούλς, Κούκοτς (τον οποίο ”περιποιήθηκαν” καλά οι Τζόρνταν-Πίπεν για να του δώσουν μια γεύση στο τι θα αντιμετώπιζε στο ΝBA) , αν και στο 10 λεπτό βρέθηκαν πίσω 25-23 εντούτοις η κατάληξη ήταν ακόμα μια 30άρα και τελικό σκορ 117-85.\n\nΑπό τότε πολλές ομάδες με επαγγελματίες παίκτες των ΗΠΑ έλαβαν μέρος σε Ολυμπιάδες και Μουντομπάσκετ. Κατά γενική ομολογία όμως , την ”ανατριχίλα” που προκάλεσε  εκείνη η ομάδα ,καμία δεν μπόρεσε καν να την ”ακουμπήσει” ,όπως και τα ρεκόρ (117 μ.ο. πόντων και 33 πόντοι μ.ο. διαφοράς στο τουρνουά)\n\nhttp://youtu.be/ATvVtuf9I7g\n\nhttp://youtu.be/Hhnj-kr9_Zs\n\nhttp://youtu.be/lgLVkcecP8g\n\nΥ.Γ. στην ιστορία έμεινε η δήλωση του Μπάρκλευ πριν από τον πρώτο αγώνα με την Αγκόλα (”δε γνωρίζω τους παίκτες της Αγκόλα αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι έχουν μπλέξει άσχημα)