Το Ξύλο, το Φανάρι και η Γέννηση της Ποδοσφαιρικής Κάρτας.(Κεν Άστον)

Το Ξύλο, το Φανάρι και η Γέννηση της Ποδοσφαιρικής Κάρτας.(Κεν Άστον)

Μέχρι το 1970 οι κίτρινες και οι κόκκινες κάρτες δεν υπήρχαν στο ποδόσφαιρο.Μιας και όμως είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούνται για τιμωρία κάποιου σκληρού φάουλ ή αντιαθλητικής συμπεριφοράς τότε εύλογο είναι να καταλάβει κάποιος ότι η αφορμή ήταν  κάποιο αποκορύφωμα αυτών των ενεργειών.\n\nΤο 1962 το Μουντιάλ διοργανώθηκε στην Χιλή.Η χώρα πίστευε ότι με τα έσοδα που θα έμπαιναν στο ταμείο της θα μπορούσε να αναστηλωθεί και να “συνέλθει”  από τον καταστροφικό σεισμό των 9,5 Ρίχτερ που την είχε πλήξει 2 χρόνια πριν.Όσον αφορά τους αγώνες πάντως, το συγκεκριμένο Μουντιάλ αποτέλεσε μια απογοήτευση. Μέτριο θέαμα, αντιαθλητικές ενέργειες και σοβαροί τραυματισμοί ήταν καθημερινά στην ημερήσια διάταξη.\n\n

Χιλή-Ιταλία Κεν Άστον
Χιλή-Ιταλία Κεν Άστον
\n\nΤο αποκορύφωμα των παραπάνω ήταν ο αγώνας μεταξύ Ιταλίας και Χιλής, με διαιτητή τον Κεν Άστον. Η Χιλή επικράτησε 2-0 ωστόσο ο αγώνας έμεινε στην ιστορία για τα επεισόδια μεταξύ των παικτών και την αποβολή 2 Ιταλών από τον Άστον, προφορικά πάντα μιας και τότε δεν υπήρχε κάρτα στο ποδόσφαιρο. Μετά τον αγώνα ο Άστον δήλωσε ότι “ένιωθε σαν παρατηρητής πολεμικών δραστηριοτήτων και όχι σαν διαιτητής”.\n\nΟ αγώνας έμεινε στην ιστορία ως ”Η μάχη του Σαντιάγο”. 4 χρόνια μετά, ο Άστον, έχοντας αποσυρθεί από την διαιτησία, ήταν απλώς παρατηρητής στον αγώνα Αγγλία-Αργεντινή, προημιτελικό του Μουντιάλ του 1966 στην Αγγλία. Ο αγώνας ήταν πολύ σκληρός, ειδικά από την πλευρά των Αργεντινών, οι οποίοι ήταν γνωστοί για το σκληρό έως αντιαθλητικό παιχνίδι τους.\n\nΜάλιστα ο διαιτητής του αγώνα απέβαλε τον αρχηγό των τους, Αντόνιο Ραντίν, έπειτα από μια κλωτσιά του τελευταίου,  αλλά ο παίκτης το κατάλαβε μετά από 8 λεπτά και αρχικά αρνήθηκε να αποχωρήσει (στο τέλος του αγώνα μάλιστα ο προπονητής των ‘Αγγλων, Αλφ Ράμσει, απαγόρευσε στους παίκτες του την ανταλλαγή φανέλας με τους Αργεντινούς λέγοντας: “δεν αλλάζουμε φανέλες με ζώα”).\n\nΌλα τα παραπάνω έκαναν τον Άστον να προβληματιστεί και να σκεφτεί τι θα μπορούσε να αλλάξει ώστε να περιοριστούν τέτοια φαινόμενα. Το επόμενο πρωί, την ώρα που οδηγούσε, σταμάτησε σ’ένα φανάρι. Η αλλαγή των χρωμάτων του από κόκκινο σε κίτρινο και πράσινο του έδωσε την ιδέα ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα δύο πρώτα χρώματα ως ένδειξη ποινών σε ποδοσφαιριστές . Το κίτρινο για προειδοποίηση και το κόκκινο για οριστική αποβολή, παρομοιάζοντας ο ίδιος τις αντιδράσεις του οδηγού σ’αυτά τα χρώματα (κίτρινο για ηρέμησε, κόκκινο έφυγες). Έτσι είχαμε την γέννηση της κάρτας με αυτά τα 2 χρώματα και την πρώτη εμφάνισή της στο Μουντιάλ του Μεξικό το 1970.\n\nΗ χρήση της κάρτας βοήθησε επίσης στην καλύτερη επικοινωνία μεταξύ παικτών και διαιτητή, σε περίπτωση που μίλαγαν άλλες γλώσσες. Ο “πατέρας” της , Κεν Άστον, αποτέλεσε για 8 χρόνια (1966-74) μέλος της Επιτροπής Διαιτητών της ΦΙΦΑ. Το 1946 ήταν ο πρώτος διαιτητής που φόρεσε μαύρη στολή με άσπρη λεπτομέρεια ενώ το 1947 πρότεινε στην Αγγλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, τα σημαιάκια των εποπτών να έχουν κόκκινο και κίτρινο χρώμα ώστε να είναι διακριτά υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. (μέχρι τότε είχαν τα χρώματα της φανέλας της γηπεδούχου ομάδας). Τέλος,η χρησιμοποίηση αναπληρωματικού και τέταρτου διαιτητή καθώς και η πινακίδα αλλαγών ήταν και αυτές δικές του εμπνεύσεις.\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=uOtL1m1o_ok#t=60

Το ”τελευταίο τανγκό” για την μεγάλη Αργεντινή…

Η εμφάνιση της Αργεντινής στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίαςτο 2014, και ο αποκλεισμός της στους ”16” έμοιαζε κάτι σαν ”αποχαιρετισμό στα όπλα” μιας ”χρυσής” γενιάς. Η γενιά αυτή ,αποτελούμενη από τους σταρ Τζινόμπιλι, Σκόλα, Γκουτιέρες, Χέρμαν, Πρινιόνι, Ντελφίνο, Ομπέρτο και κάποιους άλλους πολύ καλούς παίκτες , κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία (2002-2012) να πετύχει ότι δεν είχε πετύχει το αργεντίνικο μπάσκετ όλα τα προηγούμενα χρόνια.(θυμίζωντας την Εθνική μας που από το 1987 και μετά όλοι ξέρουμε τι πέτυχε).\n\nΑρχίζοντας λοιπόν την ανασκόπηση αυτής της δεκαετίας, ας αναφερθούμε πρώτα απ’όλα στο Μουντομπάσκετ της Ιντιανάπολις το 2002. Εκεί, η Αργεντινή, όχι μόνο έφτασε στον τελικό χάνοντας στην παράταση από την Γιουγκοσλαβία, αλλά έγινε και η πρώτη ομάδα που νίκησε την Αμερική(σε αγώνα ομίλου) ,έχοντας η τελευταία επαγγελματίες παίκτες του ΝΒΑ. Ήταν μια ιστορική βραδιά ,όχι μόνο για την Αργεντινή αλλά και για όλο τον μπασκετικό κόσμο ,αφού φάνηκε για πρώτη φορά ότι οι επαγγελματίες ΝΒΑερς δεν είναι ανίκητοι. Στον τελικό μπορεί να ηττήθηκε στις λεπτομέρειες ,όπως είπαμε, αλλά ο τρόπος που αντιμετώπισε την Γιουγκοσλαβία(η οποία από τότε δεν ξανακατέκτησε τίποτα) έδειξε ότι στο μέλλον θα προσέφερε πολλές συγκινήσεις…\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=dvnDFCdTaEc\n\nΤα παραπάνω επαληθεύτηκαν δύο χρόνια μετά στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, όπου η Αργεντινή , με τον Τζινόμπιλι να οργιάζει έχοντας ως άξιο συμπαραστάτη του τον Σκόλα αλλά και ένα σύνολο πολύ καλών παικτών, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο ,κερδίζοντας μάλιστα πάλι τις ΗΠΑ στα ημιτελικά ενώ στον τελικό υπέταξε την Ιταλία(στους 8 είχε περάσει το εμπόδιο της Εθνικής μας). Σ’αυτό το τουρνουά είχε συμμετάσχει σε μερικά συναρπαστικά παιχνίδια ,όπως το ματς ομίλου με την Σερβία το οποίο κέρδισε με καλάθι του Τζινόμπιλι ακριβώς με την λήξη. Το χρυσό ήταν η κορυφαία στιγμή αυτής της μεγάλης ομάδας…\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=Zt7sLjXJ_5s\n\nΔύο χρόνια μετά, στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, δεν κατάφερε για λίγο να ανέβει στο βάθρο. Έχασε στον πόντο από την Ισπανία σε έναν συναρπαστικό ημιτελικό ενώ στον μικρό τελικό ηττήθηκε ,μετά από καιρό , από τις ΗΠΑ( οι οποίες προερχόντουσαν από αποκλεισμό στον ημιτελικό από την Εθνική μας και από εκείνο το ματς έως σήμερα είναι αήττητες). Έδειξε όμως ότι πλέον είχε εγκατασταθεί για τα καλά στις κορυφαίες μπασκετικές δυνάμεις.\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=Fe1u4sv9mZ8\n\nΣτους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008,κατάφερε άλλον έναν άθλο.Μην έχοντας πολλές αξιόλογες λύσεις πέρα από την βασική της πεντάδα(Τζινόμπιλι,Σκόλα,Πριτζιόνι,Ντελφίνο,Ομπέρτο ) και κανα δυό ακόμα παίκτες, η φοβερή Αργεντινή κατάφερε να πάρει το χάλικο μετάλλιο ,όντας πιστή σε ένα ακόμα ραντεβού με την επιτυχία.Στους 8 απέκλεισε πάλι την Εθνική μας ενώ (αφού ηττήθηκε από τις ΗΠΑ στον ημιτελικό) στον μικρό τελικό υπέταξε την Λιθουανία.\n\nΣτις δύο επόμενες διοργανώσεις(Μουντομπάσκετ 2010,Ολυμπιακοί 2012),με τους μεγάλους αστέρες της να είναι πια σε προχωρημένη ηλικία,η Αργεντινή πάλεψε όσο μπορούσε να μείνει στις κορυφαίες θέσεις .Άλλωστε υπήρχε και η κούραση καθώς πολλοί από αυτούς τους παίκτες είχαν διανύσει πολλές μεγάλες σεζόν στο ΝΒΑ και πλέον ,αν και παρέμεναν ”πιστοί στρατιώτες”, ήταν αδύνατο να ανταπεξέλθουν στο απόλυτο. Τελικά η Αργεντινή κστέκτησε την 5η θέση το 2010 και την 4η το 2012, αλλά ήταν πια φανερό ότι η ”χρυσή γενιά ” είχε αρχίσει να ”δύει”…\n\nΗ συμμετοχή της στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας το 2014,και ο αποκλεισμός στους 16 από την Βραζιλία,ήταν και επισήμως το τέλος της δεκαετίας των επιτυχιών ,αλλά πλέον αυτή η χώρα, όντας ψηλά στον πίνακα της FIBA, απέδειξε ότι θα επανέλθει στον δρόμο των επιτυχιών ,΄΄χτίζοντας” πάνω στον Τζινόμπιλι ,τον Σκόλα, τον Ντελφίνο τον Νοτσιόνι και τα άλλα παιδιά…\n\n0

Υπάρχει ελπίδα γι’αυτήν την Εθνική….

Άλλη μια διοργάνωση έλαβε τέλος λοιπόν για την Εθνική μας..Για ακόμα μια φορά ,από το 2009, δεν καταφέραμε να κερδίσουμε ένα νοκ-άουτ παιχνίδι…Για ακόμα μια φορά οι προσδοκίες μας δεν επαληθεύτηκαν… Είναι γεγονός ότι από την χρυσή 4ετία μεταξύ 2005 – 2009 μοιάζει να έχει περάσει πολύς καιρός μιας και από τότε αποτυγχάνουμε συνεχώς να μπούμε έστω στην τετράδα σε οποιαδήποτε διοργάνωση. Όπως και να το κάνουμε από την ”επίσημη αγαπημένη” έχουμε απαιτήσεις. Ίσως όμως ,μετά και το χτεσινό πατατράκ από τους Σέρβους, να πρέπει να δούμε τα πράγματα με ψυχραιμία χωρίς ούτε να καταστροφολογήσουμε αλλά ούτε και να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.\n\nΕίναι γεγονός ότι σε ένα ακόμα ματς νοκ-άουτ η Εθνική μας έδειξε να μην μπορεί να διαχειριστεί το άγχος που την διακατείχε ,όντας θεωρητικά φαβορί. Αποψή μου είναι ότι ,επειδή σαν λαός είμαστε παρορμητικοί και εύκολα αποθεώνουμε ή αποδοκιμάζουμε, πιστέψαμε περισσότερο απ’όσο έπρεπε σ’αυτήν την ομάδα και υπερτιμήσαμε τις εμφανίσεις που έκανε στον πρώτο γύρο. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω αυτές τις επιτυχίες και το πολύ ωραίο μπάσκετ που παίξαμε. Αλλά για να μπορέσει μια ομάδα να ”ανδρωθεί” και να ορθοποδήσει στο παγκόσμιο στερέωμα πρέπει να δείχνει την απαιτούμενη ψυχραιμία όταν η μπάλα ”καίει” ή όταν ένα παιχνίδι ”στραβώνει”. Αυτό συνέβη και με την Αργεντινή ,όπου εκεί αντιδράσαμε ψύχραιμα, με την διαφορά ότι και να χάναμε αυτό το παιχνίδι δεν θα μέναμε έξω. Δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι οι Σέρβοι ήταν ”εκνευριστικά” εύστοχοι αλλά αν μείνουμε εκεί χάνουμε το δάσος. Το γεγονός είναι ότι ήταν γενικά καλύτερα προετοιμασμένοι, με παίκτες που ”μάσαγαν σίδερα” και μας αποσυντόνισαν από την αρχή έως το τέλος.\n\nΣτα παραπάνω να προσθέσουμε ότι πιθανόν να ξεγελαστήκαμε από το γεγονός ότι οι Σέρβοι πέρασαν οριακά τον πρώτο γύρο ,μην έχοντας υπόψιν ότι έχασαν από ομάδες οι οποίες απέκλεισαν όλες τις αντίστοιχες του δικού μας ομίλου (Βραζιλία,Γαλλία,Ισπανία τις Αργεντινή,Κροατία και Σενεγάλη αντίστοιχα), δείγμα του πόσο δυνατός ήταν ο όμιλός της. Όλα αυτά όμως δεν  θα πρέπει να να μείνουν έτσι αλλά να προβληματίσουν τους πάντες εν όψει των επόμενων διοργανώσεων(από προπονητή μέχρι τον φροντιστή της ομάδας)\n\nΣίγουρα υπάρχουν αποτυχίες και αποτυχίες. Πέρυσι στο Ευρωμπάσκετ της Ιταλίας ,η Εθνική ήταν ένα μπασκετικό ”συνονθύλευμα”, με καλούς παίκτες αλλά χωρίς συνοχή και μ’έναν προπονητή επιεικώς μέτριο (Τρινκέρι). Φέτος μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν σχεδόν ίδιο αλλά τα παιδιά αυτά έδειξαν ότι έχουν τις δυνατότητες να ξαναφτάσουν την Εθνική ψηλά. Μην ξεχνάμε τα ”πέτρινα χρόνια” 1999-2004 τα οποία εν συνεχεία έφεραν την 5ετή εκτόξευση που αναφέραμε. (με αποκορύφωμα την νίκη επί των ΗΠΑ το 2006).\n\nΚλείνοντας, να τονίσω ότι δεν θέλω να σταθώ σε ονόματα,ούτε όσον αφορά ποιοί βοήθησαν και ποιοί όχι, ούτε όσον αφορά ποιοί μπορούν να εξελιχθούν παραπάνω. Αυτά είναι δουλειά άλλων να την κάνουν.Θα επιμείνω όμως στο ότι στην Εθνική πρέπει να παίζουν αυτοί που ”γουστάρουν”, να τα δίνουν όλα και ας ελπίσουμε να είναι και οι κατάλληλοι.Ταλέντο υπάρχει αλλά μένει να το ξαναδούμε στο παρκέ. Άλλωστε μέσα από τις αποτυχίες δυναμώνεις…\n\nΓιώργος Ρεσβάνης\n\n \n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=eYqd5Vg6RB8

Το τελευταίο παγκόσμιο “ταγκό” από την Ενωμένη Γιουγκοσλαβία…

Το 1990 ,στο Μουντομπάσκετ που έγινε στην Αργεντινή (συμμετείχε και η Εθνική μας ,η οποία χωρίς τον Γκάλη λόγω τραυματισμού, πήρε την 6η θέση) έγινε αισθητή σε όλο τον κόσμο η κυριαρχία της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας με τρόπο τόσο δυναμικό ώστε να ακουστεί ,για πρώτη φορά τόσο εμφατικά, ο όρος ”μεγάλη των πλάβι σχολή”..\n\nΠράγματι, ήταν η πρώτη φορά που μια ομάδα από την Ευρώπη κέρδιζε με τόσο χαρακτηριστική άνεση το Μουντομπάσκετ(ακόμα και η Σοβιετική Ένωση, το αντίπαλον δέος, ποτέ δεν είχε καταφέρει να εντυπωσιάσει κυρίως με τον τρόπο παιχνιδιού της)και να συνδυάσει και θέαμα α λα ΝΒΑ. Είναι λογικό άλλωστε καθώς όταν έχεις στην σύνθεσή σου Ντράζεν Πέτροβιτς, Ράτζα, Κούκοτς , Ντίβατς, Πάσπαλιε, τότε μόνο το ΝΒΑ και οι επαγγελματίες παίκτες του μπορούν να σε σταματήσουν(βλ. Dream Team το 1992)\n\nΜε μαέστρο τον γνωστό μας Ίβκοβιτς και πεισμωμένη από τον άτυχο ημιτελικό στο Μουντομπάσκετ του 1986 (βλέπε αφιέρωμα από SportBrio.gr), οι ”πλάβι”, έχοντας παράλληλα κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά το Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ(αντιμετώπισαν στον τελικό την Εθνική μας και την νίκησαν 98-77) ξεκίνησαν με 2 νίκες απέναντι σε Βενεζουέλα και Αγκόλα (92-84 και 92-79 αντίστοιχα) αλλά στον τελευταίο αγώνα της πρώτης φάσης έχασαν από το Πουέρτο Ρίκο με 82-75 προκαλώντας κάποια ερωτηματικά. Αυτά όμως κράτησαν πολύ λίγο καθώς στην δεύτερη φάση έκαναν περίπατο (νίκες με Βραζιλία και Σοβιετική Ένωση με 105-86 και 100-77 αντίστοιχα και νίκη με την αξιόμαχη Εθνική μας με 77-67).Από αυτό το σημείο και μετά ,αποκτώντας μεγάλη αυτοπεποίθηση μετά την κατοστάρα με την Σοβιετική Ένωση, έκαναν περίπατο στον ημιτελικό (ρεβάνς με το Πουέρτο Ρίκο 98-82) και επιβεβαίωσαν απέναντι και πάλι στην Σοβιετική Ένωση στον τελικό (νίκη με 92-75) ότι ήταν τα νέα αφεντικά της Ευρώπης ,αλλά και του κόσμου ολόκληρου.Ένα χρόνο μετά ,η ”χρυσή” τριετία των πλάβι ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ που έγινε στην Ιταλία( στον τελικό νίκησε την οικοδέσποινα με 88-73). Ήταν η τελευταία διοργάνωση στην οποία η Γιουγκοσλαβία εμφανίστηκε ενωμένη. Μετά ήρθε η διάσπαση αλλά ποιός ξέρει,αν αυτή είχε αργήσει λίγο,τι θα γινόταν αν βλέπαμε στην Βαρκελώνη(1992)αντιπάλους την Γιουγκοσλαβία με την ”μυθική” Ντριμ-Τιμ” 1…\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=JIBaRgJDqZ8

Το τέλος του one man show…(και όχι του Μέσι)

Η ήττα της Αργεντινής στον τελικό του Μουντιάλ στεναχώρησε πάρα πολύ τον φτωχό πλην τίμιο λαό της, ο οποίος περίμενε μια χαρά απέναντι στην, “πλούσια” από κάθε άποψη, Γερμανία. Ταυτόχρονα όμως, ήταν άλλη μια χαμένη ευκαιρία για τον Μέσι να αγγίξει λίγο τον μύθο του Μαραντόνα. (και εννοώ στην προσφορά του στην Εθνική για να μην παρεξηγηθώ)

\n

Στη δεύτερη συμμετοχή του σε Μουντιάλ, το μεγάλο αστέρι της Αργεντινής (και για πολλούς κορυφαίο στον πλανήτη) ξεκίνησε πολύ δυνατά και στη φάση των ομίλων πήρε μια μέτρια Αργεντινή “από το χέρι” και την οδήγησε στα νοκ-άουτ παιχνίδια με 4 γκολ σε 3 αγώνες (με Βοσνία, Ιράν και Νιγηρία). Πολλοί βιάστηκαν πάλι να χαρακτηρίσουν την Αργεντινή “ομάδα του Μέσι” (θυμίζουμε ότι στο Μουντιάλ του 2010 δεν είχε καν σκοράρει). Όλο αυτό το “πανηγύρι”, σταδιακά φόρτωσε πάλι με άγχος τον Μέσι, ο οποίος άρχισε να αισθάνεται ότι κανένα λάθος του δε θα συγχωρείται…

\n

Εδώ λοιπόν θα ήθελα να επισημάνω ότι, κατά την άποψή μου, όποιος και να είσαι, όσα και αν έχεις καταφέρει, είναι αδύνατον να νιώθεις ότι κουβαλάς την αγωνία και τον πόθο ενός ολόκληρου λαού για διάκριση. Ακόμα και αν είσαι ο Μέσι. Το άγχος του τελευταίου φάνηκε να μεταφέρεται σε όλη την Αργεντινή, η οποία όμως κατάφερνε να κερδίζει έστω και οριακά (στο γκολ Ελβετία, Βέλγιο και στα πέναλτυ την Ολλανδία) χωρίς ο Μέσι να πιάνει καμιά σπουδαία απόδοση.

\n

Και ήρθε η μέρα του τελικού. Ενός τελικού που άπαντες, ίσως, θα περίμεναν από τον Μέσι να νικήσει μόνος του τα “ρομπότ” της Γερμανίας. Το αποτέλεσμα τους διέψευσε. Ο Αργεντίνος “μάγος” προσπάθησε, έφτασε στα όρια του (μέχρι και εμετό έκανε από το άγχος) αλλά δεν ήταν δυνατόν να καταφέρει να μην λυγίσει από το βάρος της ευθύνης που σίγουρα ένιωθε. Ας προσθέσουμε και την κούραση η οποία πολλαπλασιάζεται από το άγχος και ίσως θα καταλάβουμε ότι στο ποδόσφαιρο η ευθύνη πρέπει να μοιράζεται σε όλους και όχι να “τα ακούει” μόνο ένας. Αυτό έκαναν άλλωστε και οι Γερμανοί και είδαμε τα αποτελέσματα. Η εποχή του one-man show δυστυχώς έχει περάσει. Α και κάτι ακόμα… Μαραντόνα γεννιέσαι δεν γίνεσαι..

\n

 
\n 

\n

Γιώργος Ρεσβάνης
\ngresvanis@sportbrio.gr

Αργεντινή 1978: Κρίμα ρε(νζενμπρινκ)…

https://www.youtube.com/watch?v=eRKBSxEW3Mw\n\nΤο 1978 το Μουντιάλ διοργανώθηκε στην Αργεντινή. Στον τελικό βρέθηκαν η Αργεντινή και η Ολλανδία. Η Αργεντινή, με τη δύναμη της έδρας αλλά και με μεγάλα αστέρια στις τάξεις της (Πασαρέλα, Κέμπες κ.α) επικράτησε με 3-1 επί των μαχητικών Ολλανδών, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν και κάποιοι από τον μεγάλο Άγιαξ της τριετίας 1971-73 (Χάαν,Ρέζεμπρικ κ.α), ομάδα που είχε πρωτοεφαρμόσει το “ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο”(11 παίκτες να αγωνίζονται σε όλες τις θέσεις). Ο αγώνας κρίθηκε στην παράταση καθώς το 90λεπτο ολοκληρώθηκε με το σκορ στο 1-1. Όμως παράταση θα μπορούσε να μην είχε υπάρξει ποτέ αν στο 90′ το σουτ του Ρένζενμπρινκ δε κατέληγε στο αριστερό κάθετο δοκάρι (7ο λεπτό στο βίντεο). Ήταν μια φάση που θα μπορούσε να στέψει πρωταθλήτρια κόσμου την Ολλανδία και να “πάθει” η Αργεντινή μέσα στο σπίτι της ότι η “αιώνια” αντίπαλός της Βραζιλία 28 χρόνια πριν (δείτε το σχετικό αφιέρωμα του sportbrio.gr εδώ).Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ολλανδία δεν έχει κατακτήσει ποτέ Μουντιάλ ενώ έχασε και πριν 4 χρόνια(2010),στο τελικό στο Μουντιάλ της Ν.Αφρικής, από την Ισπανία στη παράταση (πάλι) με 1-0.\n\n

Rob Rensenbrink
O Rob Rensenbrink
\n\n
Ο Mario Kempes μόλις έχει σκοράρει για την Αργεντινή
Ο Mario Kempes μόλις έχει σκοράρει για την Αργεντινή

Γερμανία(Δυτική)-Αυστρία ”συμμαχία”..

https://www.youtube.com/watch?v=7gSie6sqFWg\n\nΤο 1982, στο Μουντιάλ που διοργανώθηκε στην Ισπανία , συνέβη μια από τις μεγαλύτερες ντροπές στην ιστορία του θεσμού. Συγκεκριμένα το όλο ”σκηνικό”  διαδραματίστηκε στη πόλη Χιχόν στον αγώνα Αυστρίας-Δυτικής Γερμανίας. (γι’ αυτό ο αγώνας έμεινε στην ιστορία ως ”η ντροπή της Χιχόν) Εκείνη την εποχή ,οι τελευταίοι αγώνες της φάσης των ομίλων δε γινόντουσαν παράλληλα αλλά σε διαφορετικές ώρες με αποτέλεσμα οι ομάδες που αγωνίζονταν τελευταίες χρονικά, να γνώριζαν τι αποτέλεσμα ήθελαν για να πετύχουν τον οποιοδήποτε στόχο τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ,Δυτ.Γερμανία και Αυστρία ήξεραν ότι με νίκη της πρώτης με 1 ή 2 γκολ διαφορά, θα περνούσαν αμφότερες στον επόμενο γύρο(αφήνοντας έξω την Αλγερία)…Αποτέλεσμα ήταν να σκοράρουν ένα γκολ οι Δυτικογερμανοί στο 10′ και μετά να περιμένουν και οι δυο ομάδες να περάσει η ώρα… Ο εν λόγω αγώνας ήταν μια από τις αφορμές που δόθηκαν στη ΦΙΦΑ να αποφασίσει ότι οι αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής των ομίλων θα διεξάγονται για κάθε όμιλο την ίδια ώρα,απόφαση που θα απέτρεπε σε μεγάλο βαθμό παρόμοια περιστατικά…\n\nΥ.Γ Το 1978 στο Μουντιάλ της Αργεντινής ,είχαν ξαναβρεθεί αντιμέτωπες οι δύο ομάδες με τους Δυτικογερμανούς τότε να ”καίγονται” για τη νίκη ενώ οι Αυστριακοί να είναι αδιάφοροι . Όμως τότε δε ”χαρίστηκαν” και κέρδισαν το ματς με 3-2 (ο αγώνας διεξήχθη στη Κόρντομπα και γι’αυτό έμεινε στην ιστορία ως ”το θαύμα της Κόρντομπα” , καθώς ήταν η πρώτη φορά που η Αυστρία νίκησε τους Δυτικογερμανούς)\n\nhttps://www.youtube.com/watch?v=vkELFqGQ40s\n\n 

Ντιέγκο, μια στο καρφί και μια στο πέταλο…

https://www.youtube.com/watch?v=KY40__rBvSk\n\nΟ προημιτελικός του Μουντιάλ το 1986 στο Μεξικό, πέρα από τη σημασία του ως αγώνας, “άφησε” στο ποδοσφαιρικό κοινό αντιφατικά συναισθήματα… Πρωταγωνιστής αυτής της αντίφασης ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο λόγος ήταν τα δύο γκολ που πέτυχε και έδωσαν τη νίκη στην Αργεντινή με 2-1 επί της Αγγλίας… Δεν ήταν όμως δύο συνηθισμένα γκολ.. Το πρώτο, με το οποίο άνοιξε το σκορ, ήταν το περίφημο γκολ με το χέρι, το οποίο ο Ντιέγκο δε δίστασε να χαρακτηρίσει ως “το χέρι του Θεού” (θέλοντας να τονίσει με νόημα ότι ο Θεός ήθελε να γίνουν έτσι τα πράγματα). Ήταν μια φάση-σύμβολο ποδοσφαιρικής κλεψιάς, κουτοπονηριάς και αδικίας… Αν το ματς είχε κριθεί μόνο από αυτό το γκολ σίγουρα θα συζητιόταν επί άλλης βάσης και δε θα ήταν ό,τι καλύτερο για τον Ντιέγκο… Όμως, 10 λεπτά μετά, ο ίδιος φρόντισε να θυμίσει γιατί ήταν, για κάποιους, ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στο κόσμο… Με μια ποδοσφαιρική ραψωδία 15 δευτερολέπτων(από την ώρα που πήρε τη μπάλα στη σέντρα μέχρι να μπει σχεδόν ο ίδιος στα δίχτυα) έκανε ακόμα και τους ίδιους τους Άγγλους να ξεχάσουν τη προηγούμενη ατιμία του και να σταθούν στο ποδοσφαιρικό του μεγαλείο..(απόδειξη ότι μετά τον αγώνα σχεδόν είχαν ξεχάσει το “χέρι του Θεού” και αρκέστηκαν σε χλιαρές διαμαρτυρίες). Ήταν από τις φορές εκείνες όπου ακόμα και παίκτες-έννοιες του ποδοσφαίρου μας δείχνουν την καλή, αλλά και την κακή πλευρά του αθλήματος…\n\nΓιώργος Ρεσβάνης\ngresvanis@sportbrio.gr

Όταν η Αργεντινή βίδ(ελα)ωσε την πρόκριση….

https://www.youtube.com/watch?v=OpwBIxhM8hQ\n\nΤο 1978 το Μουντιάλ διοργάνωσε η Αργεντινή, η οποία εκείνη τη περίοδο , βρισκόταν ”υπό τον ίσκιο” του δικτάτορα Ραφαέλ Βιδέλα…Ο εν λόγω δικτάτορας, εκμεταλλευόμενος την διοργάνωση ως εργαλείο προπαγάνδας, δεν άφησε ανεπηρέαστη και την ίδια τη ροή της. Στον αγώνα με το Περού ,η Αργεντινή του μεγάλου Πασαρέλα, ήθελε νίκη με 4 γκολ, ώστε να πάει η ίδια στο τελικό αντί της ”αιωνίου αντιπάλου”  Βραζιλίας… Το τελικό 6-0 ίσως να μπορούσε να έρθει και φυσιολογικά. Ωστόσο αποδείχτηκε ότι ήταν συμφωνία μεταξύ του Βιδέλα και του ”συναδέλφου” του δικτάτορα του Περού, Μπερμούδες… Μια από τις πιο ”μαύρες” σελίδες σε αυτή την μεγάλη διοργάνωση, αποτέλεσμα πολιτικής παρέμβασης.

Όταν η Αργεντινή βίδ(ελα)ωσε την πρόκριση….

https://www.youtube.com/watch?v=OpwBIxhM8hQ\n\nΤο 1978 το Μουντιάλ διοργάνωσε η Αργεντινή, η οποία εκείνη τη περίοδο , βρισκόταν ”υπό τον ίσκιο” του δικτάτορα Ραφαέλ Βιδέλα…Ο εν λόγω δικτάτορας, εκμεταλλευόμενος την διοργάνωση ως εργαλείο προπαγάνδας, δεν άφησε ανεπηρέαστη και την ίδια τη ροή της. Στον αγώνα με το Περού ,η Αργεντινή του μεγάλου Πασαρέλα, ήθελε νίκη με 4 γκολ, ώστε να πάει η ίδια στο τελικό αντί της ”αιωνίου αντιπάλου”  Βραζιλίας… Το τελικό 6-0 ίσως να μπορούσε να έρθει και φυσιολογικά. Ωστόσο αποδείχτηκε ότι ήταν συμφωνία μεταξύ του Βιδέλα και του ”συναδέλφου” του δικτάτορα του Περού, Μπερμούδες… Μια από τις πιο ”μαύρες” σελίδες σε αυτή την μεγάλη διοργάνωση, αποτέλεσμα πολιτικής παρέμβασης.